Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Nowy Sączu

POSTANOWIENIE

Dnia 18 czerwca 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, Wydział III Cywilny Odwoławczy w składzie

następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Mieczysław H. Kamiński (sprawozdawca)

Sędzia SO Ewa Adamczyk

Sędzia SO Tomasz Białka

Protokolant: staż Kinga Burny

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2014r.

na rozprawie

sprawy z wniosku (...) Sp. z o.o. w Z.

przy uczestnictwie M. R.

o zasiedzenie służebności gruntowej

na skutek apelacji uczestnika

od postanowienia Sądu Rejonowego w Zakopanem

z dnia 10 grudnia 2013r., sygn. akt I Ns 666/13

p o s t a n a w i a :

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że wniosek oddalić i zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania za I instancję;

2.  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt III Ca 217/14

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 18 czerwca 2014 roku

Postanowieniem z dnia 10 grudnia 2013 r., Sąd Rejonowy w Zakopanem stwierdził, że Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.nabyło z dniem 1 stycznia 2006 r. w drodze zasiedzenia służebność gruntową polegająca na nieodpłatnym korzystaniu z eksploatacji, dokonywania kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji, remontów, usuwania awarii lub wymiany urządzeń w zakresie niezbędnym do zapewnienia prawidłowego i niezakłóconego działania elementów instalacji kolektora sanitarnego usytuowanego na dz. ewid. (...)położonej w obr. (...)miasta Z., zapisanej w Kw (...), szlakiem o zmiennej szerokości od 0,93m do 1,2m, oznaczonym w opinii biegłego B. H. (1)z dnia 23 czerwca 2012 r., zam. (...), czerwoną linią przerywaną oraz punktami S1, S2, S3, S4, S5, S6, S7, S8, S9, S10. Kosztami postępowania Sąd obciążył wnioskodawcę na podstawie art. 520 k.p.c.

Sąd Rejonowy ustalił, że wnioskodawca prowadzi na terenie miasta Z.działalność gospodarczą polegająca m. in. na odprowadzaniu ścieków, ich oczyszczaniu, a w ramach tej działalności eksploatuje i remontuje sieci i obiekty kanalizacyjne. Uczestnik natomiast jest właścicielem nieruchomości położonej w Z., stanowiącej dz. ewid. nr (...)i (...)położone w obr. (...), dla których prowadzone są Kw (...)oraz (...).

Uczestnik nabył własność tych działek w czerwcu 2005 r. Nabywając nieruchomość wiedział, że przebiega po nich wkopany kolektor sanitarny. Uczestnik wzniósł na nieruchomości budynek mieszkalny, oddany do użytku w 2009 r. Sieć kanalizacyjna budynku jest podłączona do sieci kanalizacyjnej biegnącej przez nieruchomość.

Sąd ustalił, że na dz. ewid. nr (...) znajduje się podziemna linia kolektora sanitarnego, która odprowadza wodę i zrzuty ścieków z budynków położonych w południowej części Z.. Kolektor sanitarny biegnący po działce uczestnika został wybudowany i oddany do użytku w pierwszej połowie 1975 r. na podstawie projektu budowy kolektora B. odcinek II w rejonie ul. (...), sporządzonego i zaklauzulowanego w dniu 20 września 1974 r. Wykonany jest on z rur betonowych o średnicy 0,6 m. W ciągu medialnym na działce uczestnika, znajduje się też studzienka kanalizacyjna. Od czasu wybudowania, kolektor znajdował się zawsze w eksploatacji jednego podmiotu, który zajmował się dostarczaniem mieszkańcom Z.i miejscowości okolicznych zimnej wody użytkowej oraz odprowadzeniem wody i ścieków. Działalność ta pociągała za sobą również konieczność usuwania awarii ciągu medialnego, wykonywania przeglądów technicznych. Pracownicy danego podmiotu gospodarczego cyklicznie zajmują się konserwacją ciągu medialnego. Sieć kanalizacyjna jest systematycznie czyszczona. Nie odnotowano przypadku kwestionowania przez kogokolwiek uprawnienia podmiotu zajmującego się eksploatacją sieci kanalizacyjnej do wykonywania takich czynności. Kolektor sanitarny czyszczony jest jeden raz w roku i wówczas niezbędny jest dostęp do owej studzienki.

Sąd ustalił też, że po wybudowaniu sieci wodociągowej znajdowała się ona w eksploatacji Miejskiego Przedsiębiorstwa (...), które podlegało wówczas odpowiednim agendom Terenowych Organów Administracji Państwowej. W dniu 1 stycznia 1976 r. powstało (...) Przedsiębiorstwo (...) w N., któremu podlegał (...) Oddział nr (...) w Z.. Przedsiębiorstwo to było posiadaczem m. in. całej instalacji kanalizacyjnej na terenie Z.. W związku z reformą ustrojową i gospodarczą w 1989 r. powołano do życia Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w Z., które objęło w posiadanie m. in. sieć kanalizacyjną miasta Z. i przejęło jej eksploatację.

W ramach kolejnych przekształceń z Miejskiego Przedsiębiorstwa (...)w Z.wyłączono Zakład (...)i Zakład (...). Podmioty te utworzyły Miejskie Przedsiębiorstwo (...) z dniem 1 kwietnia 1991 r., któremu na wyłączność powierzono m. in. eksploatację ciągów kanalizacyjnych. Na podstawie aktu notarialnego z dnia 20 grudnia 1991 r. (...)zostało przekształcone w (...) Spółkę z o.o., która obecnie, po zmianie struktury, funkcjonuje pod nazwą (...) spółka z o.o.z siedzibą w Z.. Podmiot ten przejął w całości m. in. sieci kanalizacyjne na terenie miasta Z., wykonując ich całkowitą obsługę.

Zdaniem Sądu Rejonowego, przedstawione przez wnioskodawcę dowody w postaci dokumentacji dotyczącej istniejących sieci, stanowią zmianę okoliczności sprawy opisaną w art. 523 k.p.c. Pogląd odmienny prowadziłby, w ocenie Sądu I instancji do odrzucenia wniosku. Zdaniem Sądu wnioskodawca wykazał obecnie, że jego poprzednicy prawni wybudowali sieć kanalizacyjną biegnącą m. in. po działce uczestnika, którą ostatecznie przejęła składająca wniosek spółka. Na terenie Z.istniał bowiem zawsze, wyłącznie jeden podmiot gospodarczy zajmujący się eksploatacją sieci kanalizacyjnej, a jego przekształcenia wiązały się z przekazywaniem następcy majątku, w tym sieci kanalizacyjnej. W ocenie Sądu Rejonowego, władztwo wykonywane przez te podmioty odpowiadało zakresowi służebności przesyłu uregulowanej w treści art. 305 ¹ – 305 ⁴ k.c., wiązało się z budową i korzystaniem z trwałych i widocznych urządzeń kolektora sanitarnego niezbędnego dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa i stanowiących jego części składowe zgodnie z art. 49 § 1 k.c. Sąd stwierdził zatem, po myśli powołanych przepisów, że wnioskodawca nabył z dniem 1 stycznia 2006 r. przez zasiedzenie służebność gruntową polegającą na nieodpłatnym korzystaniu i eksploatacji kolektora sanitarnego biegnącego po dz. ewid. nr (...) w obr. 3 miasta Z., szlakiem opisanym w opinii biegłego B. H..

Powyższe postanowienie zaskarżył w całości apelacją uczestnik M. R., zarzucając naruszenie przepisów postępowania, a to art. 523 k.p.c. poprzez błędne uznanie, że przepis ten winien mieć zastosowanie w sprawie. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i odrzucenie wniosku, a także o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

Zdaniem skarżącego, dla prawidłowej wykładni orzeczenia Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 18 kwietnia 2013 r. zapadłego w sprawie III Ca 196/13 należy sięgnąć do jego uzasadnienia. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w Zakopanem z 17 grudnia 2012 r., I Ns 535/11 w ten sposób, że oddalił wniosek w zakresie stwierdzenia nabycia w drodze zasiedzenia służebności objętej treścią obecnie zaskarżonego postanowienia. Podstawą takiego rozstrzygnięcia było to, że wnioskodawca nie wykazał ciągu następstwa prawnego po poprzednikach wykonujących zadania związane z gospodarką ściekami na terenie miasta Z., począwszy od przedsiębiorstwa państwowego, co w konsekwencji nie pozwoliło na doliczenie czasu posiadania służebności przez poprzedników, albowiem w tym okresie czasu następowały różnego rodzaju zmiany własnościowe. Brak w tym zakresie był uzasadniany wyłącznie trudnościami związanymi z możliwością skorzystania z dokumentów archiwalnych, wynikającymi z ustaleniem ich lokalizacji. Skarżący podkreślił, że rozpoznawany obecnie wniosek z dnia 3 września 2013 r. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie służebności gruntowej, został oparty na szeregu dokumentów, które istniały w chwili orzekania przez Sąd Okręgowy w dniu 18 kwietnia 2013 r., a które w tamtym postępowaniu nie zostały przedłożone przez wnioskodawcę wyłącznie z jego winy. Dokumenty te zostały powołane na okoliczność wykazania następstwa prawnego po poprzedniku prawnym wnioskodawcy, a co za tym idzie na okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę faktyczną postanowienia Sądu Okręgowego w sprawie III Ca 196/13. Wszystko to zdaniem apelującego sprawia, że wnioskodawca nie może obecnie skutecznie występować z nowym roszczeniem przy identyczności podstawy faktycznej nowego wniosku o ten sam przedmiot postępowania, chociażby wykazał, że nie przytoczył tych twierdzeń bez swojej winy. Zapadłe w spawie III Ca 196/13 orzeczenie Sądu Okręgowego korzysta bowiem z powagi rzeczy osądzonej odnośnie okoliczności faktycznych, które skutkowały oddaleniem wniosku w/w rozstrzygnięciu Sądu Okręgowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestnika okazała się zasadna.

Skarżący zarzucił naruszenie art. 523 k.p.c., poprzez jego błędne zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Na wstępie należy zwrócić uwagę na to, że art. 523 zdanie drugie k.p.c. otwiera wprawdzie możliwość złożenia wniosku o zmianę prawomocnego postanowienia w razie zmiany okoliczności sprawy, lecz nie wyklucza tego, aby zainteresowany podmiot zamiast wystąpić z takim wnioskiem, wszczął nowe postępowanie. Taki pogląd został wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 2 kwietnia 2008 r., III CSK 313/07. Tak więc możliwość zastosowania normy prawnej wynikającej z treści powołanego przepisu była również możliwa w toku niniejszego postępowania.

Zgodnie z treścią art. 523 k.p.c., prawomocne postanowienie orzekające co do istoty sprawy nie może być zmienione ani uchylone, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jednakże prawomocne postanowienie oddalające wniosek sąd może zmienić w razie zmiany okoliczności sprawy. A zatem zmiana okoliczności sprawy rozstrzygniętej już prawomocnie w postępowaniu nieprocesowym, poprzez oddalenie wniosku, może skutkować wzruszeniem tego orzeczenia. Uczynione w zdaniu drugim art. 523 k.p.c. odstępstwo od zasady powagi rzeczy osądzonej dotyczy sytuacji, gdy po wydaniu postanowienia oddalającego wniosek uległy zmianie okoliczności istniejące w chwili jego wydania i stojące na przeszkodzie całkowitemu lub częściowemu uwzględnieniu wniosku (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2003 r., IV CKN 1689/00).

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że skarżący trafnie zauważa , iż kwestia zasiedzenia służebności gruntowej objętej niniejszym postępowaniem, była już poddana pod rozstrzygnięcie Sądu. Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2012 r., sygn. akt I Ns 535/11 Sąd Rejonowy w Zakopanem stwierdził m. in., że wnioskodawca - (...) Spółka z o.o.w Z.nabyła z dniem 1 stycznia 2006 r. z mocy prawa przez zasiedzenie służebność gruntową polegającą na nieodpłatnym korzystaniu: eksploatacji, dokonywaniu kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji i remontów, usuwaniu awarii lub wymianie urządzeń w zakresie niezbędnym do zapewnienia prawidłowego i niezakłóconego działania elementów instalacji kolektora sanitarnego usytuowanej na dz. ewid. nr (...)położonej w Z.obr. (...)objętej Kw nr (...)Sądu Rejonowego w Zakopanem szlakiem o zmiennej szerokości od 0,93 m do 1,20 m zaznaczonym w opinii biegłego inż. B. H. (1)z dnia 23 czerwca 2012 r., zam. nr (...), czerwoną linią przerywaną oraz punktami S1, S2, S3, S4, S5, S6, S7, S8, S9, S10, S1.

Na skutek apelacji wniesionej przez uczestnika postępowania M. R., postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt III Ca 196/13 Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w Zakopanem w w/w zakresie poprzez oddalenie wniosku o zasiedzenie takiej służebności. Podstawą do zmiany orzeczenia Sądu I instancji był fakt, że wnioskodawca nie wykazał w trakcie postępowania ciągłości posiadania przez poprzedników wykonujących uprawnienia odpowiadające służebności, w odniesieniu do nieruchomości stanowiącej dz. ewid. nr (...), na której położony jest kolektor kanalizacyjny. Sąd Okręgowy uzasadniając postanowienie wskazał, że ustalenia Sądu I instancji dotyczące posiadania służebności i następstwa prawnego wnioskodawcy w tym zakresie zostały oparte wyłącznie na zeznaniach świadków, a także publikacji książkowej pt. „Z dziejów (...) wodociągów i kanalizacji”. Sąd Okręgowy podkreślił, że publikacja ta mająca charakter rysu historycznego w swojej treści nie odwoływała się do dokumentów, które wskazywałyby na charakter działających przedsiębiorstw, sposób ich przekształcania i wyposażania w majątek. Nie miała ona charakteru opracowania prawnego i nie stanowiła dowodu uzasadniającego wykazanie przejścia posiadania instalacji na kolejne podmioty. Sąd Okręgowy zwrócił również uwagę, że wnioskodawca w trakcie postępowania nie przedłożył jakichkolwiek dokumentów, na podstawie których możliwe byłoby wykazanie przekazania posiadania służebności. Swoją bierność usprawiedliwiał brakiem dostępu do archiwaliów potwierdzających przekształcenia. Wnioskodawca nie powoływał się również na żadne inne okoliczności, które uzasadniałyby brak możliwości skorzystania archiwalnych dokumentów, a jedynie trudność w ich lokalizacji. Sąd Okręgowy podkreślił, że przeniesienie posiadania musi być udowodnione. W sprawie o zasiedzenie służebności oparcie się w tym zakresie wyłącznie na ogólnych zeznaniach świadków oraz opracowaniu mającym znaczenie historiograficzne, bez odniesienia się do samego przeniesienia posiadania, a także prawnych jego podstaw i aspektów, nie jest wystarczające do stwierdzenia zasiedzenia. W okresie pomiędzy 1989 r., a powstaniem wnioskującej spółki nastąpiły istotne zmiany własnościowe, przede wszystkim najpierw przedsiębiorstwa państwowe uzyskując samodzielność i podmiotowość prawną odrębną od Skarbu Państwa miały możliwość potwierdzenia przejścia na swoją rzecz praw majątkowych. Wskazano również, że wykładnia Sądu Najwyższego dotycząca charakteru posiadania służebności uzasadnia również możliwość wykazania przejścia posiadania służebności w przypadku, kiedy przedsiębiorstwo państwowe nie zostało uwłaszczone w podanym wyżej trybie, ale stało się ono własnością gminy, zaś prawo własności do nieruchomości stanowiącej główną część takiego przedsiębiorstwa po 1989 r. uzyskała sama gmina na podstawie ustawy komunalizującej mienie państwowe i nadającej gminom własność gruntów.

Przyczyną oddalenia wniosku o zasiedzenie służebności w sprawie III Ca 196/13 było zatem niewykazanie następstwa prawnego wnioskodawcy w stosunku do jego poprzedników prawnych i związane z tym nienależyte wykazanie przeniesienia posiadania służebności. Wnioskodawca bowiem usprawiedliwiając się trudnościami w lokalizacji dokumentów, nie przedstawił przekonujących dowodów następstwa prawnego względem swoich poprzedników, w zakresie obu wskazanych wyżej możliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego opartej na dotychczasowym orzecznictwie sądowym, w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 523 k.p.c. nie podlegają ponownemu badaniu i ocenie te same okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę wydania pierwszego, prawomocnego postanowienia. Nie można bowiem pomijać tego, że przewidziane w art. 523 zd. 2 k.p.c. odstępstwo od zasady związania Sądu prawomocnym orzeczeniem co do istoty sprawy jest wyjątkiem dopuszczalnym jedynie w granicach i na podstawie zmiany okoliczności. Powołany przepis dopuszcza wprawdzie zmianę wydanego w postępowaniu nieprocesowym prawomocnego postanowienia oddalającego wniosek, jednakże tylko „w razie zmiany okoliczności sprawy”. Inny zatem od „pierwotnego” zakończonego prawomocnym orzeczeniem oddalającym wniosek, jest charakter takiego postępowania, w którym strona ubiegająca się o zmianę postanowienia odmownego lub uzyskanie nowego korzystnego dla siebie orzeczenia, obowiązana jest wykazać „zmianę okoliczności sprawy”. Sąd w takim postępowaniu weryfikuje tę podstawę wniosku - ustala, czy zmiana okoliczności istotnie nastąpiła - a następnie ocenia, czy zmiana ta uzasadnia zmianę postanowienia oddalającego wniosek. Gdy zmiana okoliczności faktycznych nie nastąpiła lub jest ona niewystarczająca dla zmiany postanowienia odmownego –wniosek ulega oddaleniu.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie aby ocenić możliwość zmiany prawomocnego postanowienia Sądu, w którym już raz oddalono wniosek o zasiedzenie służebności gruntowej należy rozważyć, czy istotnie doszło do zmiany okoliczności sprawy, która uzasadniałaby zastosowanie tego przepisu.

Jak już to zostało wyjaśnione również w orzecznictwie Sądu Najwyższego, przez „okoliczności sprawy” w znaczeniu użytym w art. 523 k.p.c. należy rozumieć stan faktyczny decydujący o oddaleniu wniosku, nie zaś ocenę prawną tego stanu faktycznego. Jest to połączone z zagadnieniem tzw. prekluzji materiału dowodowego, która polega na tym, że z chwilą uprawomocnienia się postanowienia rozstrzygającego meritum sprawy, ulega prekluzji materiał dowodowy, stanowiący podstawę faktyczną zapadłego orzeczenia. Wymaga podkreślenia, że prekluzja dotyczy tylko tych okoliczności faktycznych, które były podstawą zastosowania przez sąd normy materialnoprawnej, decydującej o oddaleniu wniosku, natomiast nie podlegają jej pozostałe dowody i twierdzenia, które dla rozstrzygnięcia sprawy nie miały znaczenia (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 97/02).

W postanowieniu z dnia 15 września 2011 r., II CSK 718/10, Sąd Najwyższy na gruncie sprawy o zasiedzenie stwierdził, że art. 523 k.p.c. może zostać zastosowany, jeśli zmieniły się okoliczności, które uzasadniają zmianę postanowienia i uwzględnienie wniosku, bez wszczynania nowego postępowania. W tym celu należy porównać okoliczności, które stanowiły stan faktyczny decydujący o oddaleniu wniosku ze stanem faktycznym, który wskutek zmiany okoliczności i dokonanej na ich podstawie oceny prawnej może uzasadniać zmianę postanowienia. W postępowaniu toczącym się na podstawie art. 523 zdanie drugie k.p.c. nie podlegają ponownemu badaniu i ocenie te same okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę wydania pierwszego, prawomocnego postanowienia. Wnioskodawca powinien wykazać zmianę okoliczności sprawy, gdyż odstępstwo od zasady powagi rzeczy osądzonej, wyrażonej w art. 523 zdanie pierwsze k.p.c. i zastosowanie zdania drugiego tego artykułu jest dopuszczalne tylko na podstawie i w granicach zmiany okoliczności. Jeżeli wnioskodawca nie wystąpił z twierdzeniem co do pewnej okoliczności dlatego, że okoliczność ta w chwili orzekania nie istniała albo nawet została podniesiona, pomimo że nie istniała, to gdy wystąpiła ona po uprawomocnieniu orzeczenia, można na jej podstawie wystąpić z nowym żądaniem, gdyż będzie to roszczenie oparte na odmiennej podstawie faktycznej. W takiej sytuacji do ustalenia tożsamości obu roszczeń konieczne jest porównanie nie tylko zgłoszonych żądań, lecz także ich podstaw faktycznych. Inaczej jest w sytuacji odwrotnej, jeżeli wnioskodawca nie zgłosił twierdzeń co do okoliczności faktycznej, która już istniała i dlatego zapadło negatywne rozstrzygnięcie, nie może występować ponownie z nowym roszczeniem przy identyczności podstawy faktycznej o ten sam przedmiot, chociażby wykazał, że nie przytoczył pominiętej okoliczności bez swej winy (por. np. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1969 r., III PZP 63/68, OSNC 1969, nr 12, poz. 208).

W ocenie Sądu Okręgowego, w kontekście powyższych rozważań wskazać należy, że fakt, iż w niniejszym postępowaniu wnioskodawca przedstawił dokumenty świadczące o przeniesieniu posiadania służebności i dowodzące jego następstwa prawnego wobec poprzedników prawnych, nie stanowi zmiany okoliczności, o której mowa w art. 523 k.p.c. Okoliczności faktyczne stanowiące podstawę wniosku o zasiedzenie służebności nie uległy bowiem zmianie. Podstawa faktyczna żądania jest identyczna jak w poprzednim postępowaniu dotyczącym zasiedzenia służebności. Stan faktyczny sprawy nie uległ żadnej zmianie. Podkreślenia wymaga także, iż takiej zmiany okoliczności nie stanowi też fakt, że w pierwszym postępowaniu wnioskodawca żądał stwierdzenia zasiedzenia spornej służebności na dzień 1 czerwca 2005 r., a obecnie domaga się stwierdzenia, że nabył służebność przez zasiedzenie w dniu 1 stycznia 2006 r. Modyfikacja taka nie wynika nawet ze zmiany twierdzeń w zakresie czasu powstania sieci i początku jej użytkowania, albowiem w tym zakresie stanowisko wnioskodawcy nie uległo zmianie. Inne oznaczenie we wniosku daty, na którą powinno zostać stwierdzone zasiedzenie, nie przesądza o zmianie podstawy faktycznej. Zasiedzenie następuje bowiem z mocy prawa, niezależnie od woli stron, a Sąd w toku postępowania z urzędu ustala datę, w której do zasiedzenia doszło. Wnioskodawca starał się nieskutecznie wykorzystać tę zmianę treści wniosku, jako zmianę okoliczności faktycznych, która w tej sprawie nie miała miejsca. Należy również zauważyć, że dla skutecznego skorzystania z art. 523 k.p.c., należy udowodnić zmianę istotnych okoliczności, które decydowały o oddaleniu wniosku w ramach pierwszego postępowania. Takie określenie przez wnioskodawcę daty, w której miało nastąpić nabycie służebności przez zasiedzenie w okolicznościach niniejszej sprawy nie miało takiego znaczenia. Ponowny wniosek zmierzał w sposób jednoznaczny do dokonania odmiennej oceny prawnej okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i z tej przyczyny nie mieścił się w granicach zakreślonych dla uznania zmiany okoliczności sprawy wynikającej z treści art. 523 k.p.c. Opierając ponowny wniosek o stwierdzenie zasiedzenia służebności na treści art. 523 k.p.c., wnioskodawca nie wykazał by w sprawie zaistniała jakakolwiek zmiana okoliczności faktycznych, która uzasadniałaby uwzględnienie oddalonego już wcześniej wniosku. Przesłanka ta była zaś obligatoryjna do uwzględnienia jego żądania. Z uwagi na okoliczność, że w treści ponownego wniosku znalazły się jednak pewne modyfikacje, jak również z uwagi na konieczność merytorycznej oceny czy w sprawie miała miejsce zmiana okoliczności objęta treścią przepisu art. 523 k.p.c., zdaniem Sądu Okręgowego wniosek podlegał oddaleniu, a nie odrzuceniu jak wskazywał to w treści uzasadnienia Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że wniosek oddalił.

O kosztach postępowania odnośnie obu instancji Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. w zw. z § 8 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 20113 r., poz. 461) Sąd zasądził na rzecz uczestnika kwotę 600 zł tytułem kosztów postępowania za I instancję oraz kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(...)

(...)