Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Nowy Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2020r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie

następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Białka

Sędzia SO Urszula Kapustka

Sędzia SO Mieczysław H. Kamiński (sprawozdawca)

Protokolant: sekr. sąd. Ewelina Konieczny

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2020r. w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa D. P. (1)

przeciwko A. P.

o alimenty

na skutek apelacji powódki i zażalenia pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Targu

z dnia 25 stycznia 2019r., sygn. akt III RC 76/18

1.  oddala apelację powódki i zażalenie pozwanego,

2.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

(...)

Sygn. akt III Ca 369/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2019 roku, sygn. akt III Rc 76/18 Sąd Rejonowy w Nowym Targu w punkcie I oddalił powództwo D. P. (1) o zasądzenie na jej rzecz od byłego małżonka A. P. alimentów w kwotach po 2.500 zł miesięcznie począwszy od dnia złożenia pozwu, a także kwot po 2.500 zł od dnia 12 kwietnia 2015 roku do dnia złożenia pozwu. O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 102 k.p.c. nie obciążając nimi powódki. Sąd uznał, że powódka dysponując orzeczeniem o winie w wyroku rozwodowym mogła być przekonana o słuszności swoich roszczeń. Uwzględniając zasady współżycia społecznego obciążenie jej kosztami postępowania byłoby w uznaniu sądu pierwszej instancji niesprawiedliwe.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony zawarły związek małżeński 18 marca 2009 roku. Pozwany miał wówczas 25 lat kończył studia, od 2007 roku prowadził własną firmę budowlaną. Powódka miała 19 lat, była uczennicą klasy maturalnej technikum budowlanego. Narodziny dziecka opóźniły o rok maturę powódki i rozpoczęcie przez nią studiów. W trakcie trwania małżeństwa D. P. (1) ukończyła studia, jest magistrem ekonomii. W czasie małżeństwa zajmowała się prowadzeniem wynajmu studentom domu będącego własnością rodziców pozwanego, uzyskując z tego tytułu dochód w kwotach 3.500 - 4.000 zł miesięcznie. Po podjęciu decyzji przez matkę pozwanego o zakończeniu wynajmu i utracie dochodów z tego tytułu, powódka od stycznia 2014 roku pracowała w firmie ówczesnego teścia S. P.. Uzyskiwała w niej wynagrodzenie w kwocie 840 zł miesięcznie. Zgodnie z ustaleniami sądu użytkowała wówczas samochód na koszt firmy, otrzymywała od teścia także dodatkowe środki.

Potem była zarejestrowana w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna od 31 marca 2014 roku do 29 marca 2017 roku. W tym czasie odbywała staże w Starostwie Powiatowym w N. od 14 kwietnia 2014 roku do 13 kwietnia 2015 roku oraz od 27 kwietnia 2015 roku do 26 października 2015 roku. Od 30 marca 2017 roku została wyłączona z ewidencji osób bezrobotnych z uwagi na odmowę podjęcia pracy. Kolejno w okresie od 1 sierpnia 2017 roku do 6 czerwca 2018 roku zarejestrowana była jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. W dniu 7 czerwca 2018 roku zgłosiła podjęcie pracy i została wyłączona z ewidencji. Powódka pracowała w okresie od 18 czerwca 2018 roku do 17 września 2018 roku jako referent księgowy w firmie (...) w N.. W dniu 18 września 2018 roku zarejestrowana została jako osoba bezrobotna.

Małżonkowie do stycznia 2013 roku zamieszkiwali wspólnie wraz z rodzicami D. P. (1). W styczniu A. P. wyprowadził się, D. P. (1) wyprowadziła się w październiku 2013 roku do mieszkania przy P., które małżonkowie zakupili w 2012 roku od S. P. i po zakupie wynajmowali osiągając z tego tytułu dochód.

Wyrokiem z 27 października 2014 roku w sprawie z powództwa A. P. przeciwko D. P. (1) o ustanowienie rozdzielności majątkowej sygn. akt III RC 217/14 Sąd Rejonowy w Nowym Targu ustanowił rozdzielność majątkową małżonków D. P. (1) i A. P. z dniem 1 lipca 2014 roku. Następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z 2 lutego 2015 roku sygn. akt I C 425/14 orzeczony został rozwód wymienionych wyżej małżonków z winy A. P.. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dzieckiem małżonków D. P. (2) powierzono matce, ustalając jego miejsce pobytu przy niej i ograniczając władzę rodzicielską ojca, poddając jej wykonywanie stałemu nadzorowi kuratora sądowego, ustalił również kontakty ojca z dzieckiem. Dalej w 2016 roku Sąd Rejonowy w Nowym Targu umorzył postępowanie wykonawcze w sprawie nadzoru nad wykonywaniem władzy rodzicielskiej zgodnie z wnioskiem kuratora, który podawał, że nadzór spełnił swoje zadanie, kontakty z ojcem przebiegają właściwie.

Obowiązkiem utrzymania małoletniego Sąd obciążył oboje rodziców zasądzając od A. P. kwotę 900 zł tytułem alimentów.

Ponadto ugodą z dnia 20 września 2016 roku zawartą w sprawie z wniosku D. P. (1) przy uczestnictwie A. P. o podział majątku wspólnego ustalony został skład majątku wspólnego oraz sposób jego podziału.

W wyniku podziału D. P. (1) stała się właścicielką lokalu mieszkalnego położonego w budynku przy osiedlu (...) nr (...) wraz z udziałem w gruncie i częściach budynku oraz urządzeniach zaś A. P. właścicielem nieruchomości rolnej położonej w S.. Tytułem dopłaty D. P. (1) zobowiązała się zapłacić A. P. kwotę 110.000 zł do 31 października 2016 roku.

Powódka wraz z synem zamieszkuje obecnie w lokalu położonym na os. (...), zakupionym od S. P. w październiku 2012 roku, który otrzymała w wyniku podziału majątku wspólnego. W mieszkaniu został wykonany remont. W grudniu 2018 roku wymieniła meble kuchenne. Otrzymuje alimenty na syna w kwocie 900 zł miesięcznie. Na utrzymanie domu wydaje – 730 zł tytułem czynszu, 75 zł opłaty za energię elektryczną, 150 za internet i telefon. Dorabia pracując w restauracjach jako kelnerka, otrzymując wynagrodzenie ok. 100 zł dziennie. Sprzedaje również ubrania przez internet, poszukuje pracy, odbywając rozmowy kwalifikacyjne.

A. P. mieszka wspólnie z konkubiną w N.. Z tego związku urodziła się małoletnia P. P., oczekiwali narodzin kolejnego dziecka. Powód prowadzi działalność gospodarczą w taki sam sposób jak w 2015 roku, zatrudnia jednego pracownika, wynajmuje od ojca lokal użytkowy za czynsz wynoszący 10.000 zł rocznie. Pozwany jest właścicielem dwóch nieruchomości położonych w S.. Posiada dwa (...) zakupiony w 2016 roku oraz F. (...) zakupiony w 2010 roku, jak też motocykl Y. (...) z 2008 roku. W 2014 roku pozwany deklarował przychody w kwocie 523.882,77 zł, w 2015 roku w kwocie 0,42 zł w 2016 roku 357.809,62 zł, zaś w 2017 roku 486.979,44 zł.

Sąd ustalił, że strony są skonfliktowane, przez co prowadzonych było szereg postępowań karnych z zawiadomień obu stron. Powódka oskarżała byłego męża o przemoc, gwałty, znęcanie się nad nią. A. P. zawiadomił natomiast o pobiciu przez żonę i jej siostrę. Małoletni syn stron nie chce spotykać się z ojcem. Pozwany przekazuje na rzecz dziecka alimenty, ostatnio z uwagi na chorobę i deklarowane przez matkę wydatki przekazał kwotę 1.500 zł oraz dał małoletniemu 500 zł. Na skutek rozwodu pozwany ma złe relacje ze swoim ojcem, co przekłada się także na współpracę zawodową.

W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał iż w świetle art. 60 kro, zasadność żądania należało ocenić porównując sytuację finansową powódki z czasu trwania małżeństwa do jej obecnej sytuacji. W tym zakresie wskazał, że D. P. (1) w czasie trwania małżeństwa uzyskiwała dochód z wynajmu domu należącego do teściów w kwocie 3.500 – 4.000 zł miesięcznie, jednak, nie uzyskiwała takich dochodów przez cały czas jego trwania. Przed rozwodem utraciła dochód z wynajmu domu dla studentów, ponieważ pozwany zamieszkał w wynajmowanym budynku a następnie budynek ten został sprzedany, ponieważ został on wzniesiony przez rodziców pozwanego z zamiarem sprzedaży a fakt że był wynajmowany wynikał z kłopotów nabywcy z uzyskaniem kredytu. Osiągane przez powódkę dochody przez czas wynajmu Sąd nie potraktował jako stałe źródło, albowiem było ono uzależnione od woli rodziców pozwanego. W 2013 roku zaczęła pracę u teściów za stosunkowo wynagrodzeniem ok. 840 zł miesięcznie.

Sąd Rejonowy stwierdził również, że małżonkowie przez dłuższy czas zamieszkiwali z jej rodzicami, którzy pomagali małżonkom. D. i A. P. zamieszkiwali w domu rodziców powódki, uzyskiwali dochody z wynajmu mieszkania przy ul. (...). Pozwany przekazywał powódce kwoty po 700 - 800 zł miesięcznie. W czasie trwania małżeństwa i w okresie kiedy D. P. (1) uzyskiwała dochód z najmu studiowała, zatem ponosiła z tego tytułu wydatki których obecnie nie ma.

Sąd Okręgowy w sprawie rozwodowej ustalił dochody miesięczne na kwotę 2.500 – 3.000 zł miesięcznie. W czasie trwania małżeństwa sytuacja finansowa małżonków była dobra. Pozwany prowadził działalność gospodarczą, powódka studiowała a później pracowała. Małżonkowie korzystali ze wsparcia rodziców – zamieszkiwali w domu rodzinnym D. P. (1), będąc młodym małżeństwem zakupili od ojca pozwanego mieszkanie, spłacali kredyt mieszkaniowy, kupili działkę w S., wynajmowali mieszkanie na P.. Mieli zdolność kredytową i możliwości finansowe pozwalające na zakup nieruchomości i prowadzenie życia na średnim poziomie. Po ustaniu małżeństwa powódka otrzymała na własność mieszkanie przy P., w którym obecnie zamieszkuje to jest najbardziej wartościowy składnik majątku dorobkowego. W bardzo krótkim terminie od zawarcia ugody 20 września 2016 roku spłaciła byłego męża kwotą 110.000 zł. Obecnie poszukuje pracy, lecz z jej deklaracji wynika, że chciałaby znaleźć zatrudnienie na ½ etatu z uwagi na chęć opieki nad dzieckiem. Syn stron uczęszcza do czwartej klasy i według oceny Sądu Rejonowego nie potrzebuje tak wzmożonej opieki jak jeszcze kilka lat temu kiedy powódka pracowała.

Mając na uwadze wszystkie podniesione okoliczności Sąd pierwszej instancji uznał, że sytuacja majątkowa powódki nie uległa istotnemu pogorszeniu na skutek rozpadu małżeństwa. Wskazał, że w pozwie, a także w toku postępowania powódka żądała zasądzenia od byłego męża kwoty 2.500 zł miesięcznie „w związku z wyrównaniem stopy życiowej”. Domagała się również alimentów bieżących, począwszy od dnia wniesienia powództwa oraz alimentów zaległych od 12 kwietnia 2015 roku, chociaż w czasie trwania sprawy o podział majątku nie sygnalizowała chęci uzyskania wsparcia finansowego od byłego męża.

Co do ponoszonych przez nią wydatków Sąd podniósł, że ponosiła takie same koszty również w trakcie trwania małżeństwa, które związane są z utrzymaniem mieszkania. Pozostałe wydatki uznano za usprawiedliwione, ale nie zostały wykazane co do ich wysokości.

Ponadto Sąd podniósł, że od czasu orzeczenia rozwodu zmieniła się również sytuacja finansowa pozwanego, który jest w nowym związku, ma na utrzymaniu dziecko i spodziewa się narodzin kolejnego. Deklaruje uzyskiwanie dochodów w kwotach ok. 4.000 zł, płaci alimenty na wspólnego syna w kwocie 900 zł. Zamieszkuje wraz z partnerką w jej domu rodzinnym. Tym samym w ocenie Sądu jego sytuacja finansowa jest podobna do tej w czasie rozwodu. Mimo, że w wyniku podziału majątku dorobkowego otrzymał wprawdzie dopłatę w kwocie 110.000 zł, lecz nie dysponuje własnym mieszkaniem.

W ocenie Sądu powódka nie wykazała zasadności żądania i brak jest podstaw do uznania, że wskutek rozwodu doszło do istotnego pogorszenia jej sytuacji materialnej. D. P. (1) ma możliwość podjęcia pracy i uzyskiwania wynagrodzenia odpowiadającemu jej kwalifikacjom. Skoro w okresie małżeństwa powódka mogła godzić pracę zawodową z opieką nad młodszym wówczas synem, to nic nie stoi na przeszkodzie obecnie było to możliwe.

Od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Targu apelację wywiodła powódka. Zarzuciła naruszenie art. 233 w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. polegającą na nierozpoznaniu i nie odniesieniu się do materiału dowodowego, a nadto lakoniczne odniesienie się do dokumentów złożonych do sprawy, jak również wadliwą interpretację stanu faktycznego w wyniku powierzchownej jego oceny. Dalej podnosiła błędne przyjęcie, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające orzeczenie alimentów. Zarzuciła też obrazę prawa materialnego tj. art. 138 k.r. i o. w zw. z art. 60 § 2 k.r. i o. poprzez błędne przyjęcie, że stan prawny i faktyczny uzasadnia brak orzeczenia o alimentach oraz wadliwą ocenę przesłanek możliwości finansowych obowiązanego i uzasadnionych potrzeb uprawnionej. Podnosiła konieczność wyrównania stopy życiowej uprawnionej do alimentacji, nie będącej winną rozpadu związku małżeńskiego.

W wyniku zaskarżenia wniosła o zmianę wyroku i zasądzenie alimentów zgodnie z żądaniem pozwu lub alternatywnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Nowym Targu. Ponadto domagała się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu za obie instancje. Podnosiła w uzasadnieniu, że na skutek rozwodu doszło do pogorszenia jej sytuacji materialnej, ponieważ wychowuje sama syna i w jej ocenie nie można na nią scedować obowiązków wychowawczych z tego względu, że pozwany ma nową rodzinę. Winien to wyrównać poprzez zabezpieczenie równego standardu życia. Gdyby małżeństwo trwało nadal, powódka nie musiałaby iść do pracy i mogłaby wyłącznie zajmować się wychowywaniem syna. Zdaniem skarżącej nie można przy ocenie stanu majątkowego uwzględniać tego, że w ramach podziału majątku wspólnego otrzymała nieruchomość za spłatą, gdyż czym innym jest bowiem roszczenie na podst. art. 60 § 2 k.r. i o. a podział majątku dorobkowego stron. Powódka nie może znaleźć pracy, samotnie wychowuje syna i jest na utrzymaniu rodziców.

Natomiast na postanowienie o kosztach zażalenie wniósł pozwany. Zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 98 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy sąd winien dokonać zasądzenia zwrotu kosztów od powódki na rzecz pozwanego z uwagi na wynik sprawy. Dalej podnosił naruszenie art. 102 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji kiedy nie zachodzi uzasadniony przypadek nieobciążania powódki kosztami procesu. Zarzucał także naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że obciążenie powódki byłoby niesprawiedliwe, chociaż powódka znała sytuację materialną pozwanego w trakcie małżeństwa i po jego ustaniu przed wytoczeniem powództwa.

W wyniku zaskarżenia wniósł o zmianę rozstrzygnięcia o kosztach w punkcie II poprzez zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za pierwszą instancję i zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

W uzasadnieniu wskazał, że zdaniem pozwanego nie zachodzi podstawa do zastosowania art. 102 k.p.c. z uwagi na usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd co do swojej sytuacji majątkowej i możliwości zarobkowych. Wskazał, iż powódka pominęła zatrudnienie w trakcie małżeństwa w firmie PHU (...) od 6 lutego 2013 roku do 28 marca 2014 roku oraz zatrudnienie jako stażystka w starostwie powiatowym. Pominęła również w oświadczeniu majątkowym wartość mieszkania przy ul. (...), która na chwilę zakupu wynosiła 400 tys. zł. Zdawała sobie również sprawę, że rozwód nie spowodował istotnego pogorszenia jej sytuacji finansowej, podawała nieprawdę w zakresie bliżej niesprecyzowanych wydatków. Z faktu iż rozwód został orzeczony z winy pozwanego nie wynika natomiast, że powódka była przekonania o słuszności swoich twierdzeń. Zarzucił, że domagała się alimentów z tytułu wyrównania stopy życiowej podczas gdy takie roszczenie nie przysługuje.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zarówno apelacja powódki jak i zażalenie pozwanego nie są zasadne.

W pierwszej kolejności należy podnieść iż sąd odwoławczy nie dopatrzył się by w sprawie zaszły przesłanki z art. 378 § 1 k.p.c., które winny być brane pod uwagę z urzędu.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne.

Apelacja pozwanej okazała się nieuzasadniona. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów prawa procesowego a to w postaci art. 233 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. Sąd pierwszej instancji odniósł się do całości materiału dowodowego przedstawionego przez strony oraz okoliczności znanych z urzędu z pozostałych postępowań toczących się uprzednio między stronami. Przeprowadził również prawidłową ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. W szczególności oparł się na niekwestionowanych w jakimkolwiek zakresie dokumentach przedstawianych przez strony, zeznaniach świadków, a także zeznaniach samych stron, które zostały w przeważającej mierze uznane za wiarygodne. Tylko bowiem w zakresie twierdzeń o trudnej sytuacji majątkowej obu stron sąd odmówił im wiarygodności. Jednocześnie z treści uzasadnienia nie można wywieść by jakikolwiek dowód został przez Sąd Rejonowy pominięty bądź też nie został przez niego oceniony.

Podkreślić należy, że prawidłowe postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad (logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości) lub przepisów, które sąd naruszył przy ocenie określonych dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów. Apelująca nie wykazała, że wnioskowanie Sądu pierwszej instancji wykraczało poza schematy logiki formalnej, albo dokonywane było wbrew zasadom doświadczenia życiowego.

W tym miejscu podkreślenia wymaga i to, że ocena dowodów, zgodnie z zasadą bezpośredniości należy do Sądu, który je przeprowadza, a kontrola instancyjna może ją zakwestionować tyko wtedy, gdyby naruszała zasady swobodnej oceny dowodów.

Niezasadny jest też zarzut naruszenia art. 138 w zw. z art. 60 § 2 k.r. i o. Sąd odwoławczy nie podziela poglądu skarżącej, iż na skutek rozwodu doszło do pogorszenia jej sytuacji materialnej. Jakkolwiek powódka uzyskiwała w trakcie trwania małżeństwa dochód z tytułu wynajmu lokali w wysokości 3500-4000 zł, to utraciła jednak wskazane źródło przed rozwodem. Co więcej decyzja o przeznaczeniu budynku i sposobie jego wykorzystania nie należała do pozwanego. Docelowo budynek ten został wzniesiony na sprzedaż. Tym samym powódka nie uzyskiwałaby dochodu z tytułu wynajmu nawet gdyby między stronami rozwodu nie orzeczono. Jak najbardziej uzasadniony jest również wniosek Sądu pierwszej instancji, iż przy ocenie sytuacji materialnej powódki należało uwzględnić fakt, że w wyniku podziału majątku dorobkowego otrzymała ona nieruchomość o wartości 400 tysięcy złotych, z uwagi na okoliczność, że dokonana spłata w sposób istotny odbiegała od tej jaką winna uiścić przy równym podziale. Sama chęć podjęcia zatrudnienia nie przemawia za tym, aby powódce należały się alimenty od męża. Wskazać należy, że powódka podejmowała pracę jeszcze w trakcie trwania małżeństwa w firmie teścia oraz była na stażu w starostwie powiatowym. Miało to miejsce ponad 4 lata temu. W chwili obecnej syn powódki uczęszcza do 4 klasy szkoły podstawowej a więc zakres sprawowanej nad nim opieki nie musi być tak nieprzerwany i intensywny jak w okresie trwania małżeństwa. Ocena skarżącej iż podjęcie przez nią zatrudnienia uniemożliwi bądź utrudni jej w sposób nadmierny opiekę nad dzieckiem jest więc błędna.

Nie zasługiwało też na uwzględnienie zażalenie pozwanego. Zarzuty w postaci niezastosowania art. 98 § 1 k.p.c. oraz błędnego zastosowania art. 102 k.p.c. nie są zdaniem Sądu Okręgowego trafne. Całkowicie chybiony jest argument skarżącego iż zastosowanie art. 102 k.p.c. było nieprawidłowe i tylko z tego względu, że roszczenie alimentacyjne wywodzone z wyrównania stopy życiowej było od początku niezasadne. To czy roszczenie wywodzone w pozwie zasługuje na uwzględnienie czy też nie wymaga przeprowadzenia przez sąd orzekający postępowania rozpoznawczego i środków dowodowych różnego rodzaju. O tym czy takie lub inne roszczenie zasługuje na uwzględnienie rozstrzyga sąd w orzeczeniu kończącym proces, każdorazowo uwzględniając całokształt okoliczności sprawy. Osobiste przekonanie strony, że powódka od samego początku wiedziała, że jej żądanie nie jest uzasadnione jest w przedmiotowych okolicznościach irrelewantne.

Na uwzględnienie nie zasługuje również zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Nie jest zasadnym przyjęcie twierdzeń skarżącego jakoby powódka świadomie wprowadzała sąd pierwszej instancji błąd co do majątku i dochodów. Jak wskazano powyżej zeznania obu stron zostały w przeważającej mierze ocenione jako wiarygodne, z wyjątkiem sytuacji majątkowej. Także pozwany przedstawiał swoją obecną sytuację finansową w gorszym świetle. Fakt, że powódka nie wskazała w oświadczeniu iż pobiera wynagrodzenie pracując jako kelnerka również nie może wywrzeć wpływu na zmianę rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji Okoliczność ta została wykazana w toku postępowania rozpoznawczego na podstawie treści zeznań samej powódki, ocenionych w tym zakresie jako wiarygodne. Okolicznością istotną dla oceny czy zeznania i oświadczenia powódki odnośnie jej stanu majątkowego były świadomie fałszywe jest także ustalony przez Sąd Rejonowy stan silnego skonfliktowania istniejący między stronami. Zarówno powódka jak i pozwany składali w stosunku do siebie zawiadomienia o popełnieniu przestępstw na ich szkodę. W ocenie sądu brak więc podstaw do przyjęcia by motywem składania przedmiotowych oświadczeń i zeznań było wprowadzenie w błąd sądu orzekającego.

Na koniec nie sposób pominąć zasadniczej kwestii, a to charakteru przepisu art. 102 k.p.c., który wchodzi w zakres władzy dyskrecjonalnej sędziego orzekającego. Sąd Rejonowy w przeciwieństwie do sądu odwoławczego miał bezpośrednią styczność ze stronami, wobec czego miał większą możliwość oceny zasadności orzeczenia o kosztach przy zastosowaniu zasad słuszności.

Mając na uwadze powyższe względy, w punkcie I wyroku oddalającym apelację powódki i zażalenie pozwanego orzeczono odpowiednio na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 w brzmieniu przed nowelizacją , która weszła w życie z dniem 7 listopada 2019 r.

Wobec nieuwzględnienia zarówno apelacji powódki jak i zażalenia pozwanego o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do art. 100 k.p.c., znosząc je wzajemnie między stronami.

(...)