Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Nowy Sączu

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 grudnia 2013 r.

W pozwie skierowanym przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W., powodowie domagali się zasądzenia na swoją rzecz zadośćuczynienia pieniężnego za zerwanie więzi rodzinnych w następujących kwotach:

- B. F. (1) 125.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty,

- K. F. 125.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty,

- B. F. (2) 75.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 lutego 2013 r. do dnia zapłaty,

- T. F. 75.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty,

a nadto zasądzenia na swoją rzecz kwot po 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu likwidacyjnym. Wnieśli także o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu podali, że w wyniku wypadku do jakiego doszło w lipcu 2004 r. śmierć poniósł M. F. - syn B. i K. F. a jednocześnie brat B. i T. F.. Wobec śmierci sprawcy, postępowanie w sprawie zostało umorzone. Tragiczna śmierć M. F. była dla powodów traumatycznym przeżyciem i odcisnęła się piętnem na życiu całej rodziny; pomimo upływu czasu, ból i rozpacz po jego stracie towarzyszy im każdego dnia zwłaszcza, że zmarły był podporą całej rodziny, wspierał ją finansowo, służył dobrą radą; był człowiekiem niezwykle uczynnym i pomocnym.

Strona pozwana wniosła o oddalenie żądań w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania. Wskazała, iż w toku postępowania zainicjowanego przed tut. Sądem B. F. i K. F. cofnęli powództwo wywodzone w oparciu o treść art. 446 § 4 k.c. i w tym zakresie zrzekli się roszczeń, w związku z czym Sąd umorzył postępowanie. Cel i charakter dochodzonego wówczas roszczenia pozwalał, w ocenie pozwanej na przyjęcie, że powodowie zrzekli się roszczeń o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę związaną ze zdarzeniem jakie miało miejsce w lipcu 2004 r. Wskazała również na brak podstaw do zasądzenia dochodzonych kwot na rzecz braci zmarłego; od daty wypadku upłynęło dziewięć lat i - jak podała - zdołali oni ułożyć sobie normalnie życie; mają własne rodziny, dzieci i pracę. Za pozbawione podstaw pozwana uznała również żądanie w zakresie kosztów ustanowienia fachowego pełnomocnika w postępowaniu likwidacyjnym wskazując, iż powodowie nie wykazali poniesienia szkody z tego tytułu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lipca 2004 r. w M. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć na miejscu podniósł M. F., syn i brat powodów. Prowadzone w sprawie śledztwo zakończyło się umorzeniem ze względu na śmierć sprawcy wypadku.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 8 marca 2007 r. Sąd Rejonowy w Limanowej w sprawie o sygn. I C 172/06 zasądził od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. solidarnie na rzecz powodów B. F. (1) i K. F. kwotę 6.700 zł tytułem odszkodowania na podstawie art. 446 § 1 k.c. Z kolei wobec cofnięcia pozwu, postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2009 r. tut. Sąd umorzył postępowanie w sprawie o sygn. I C 1269/08 wywołane pozwem B. F. (1) i K. F. o zasądzenie na ich rzecz kwot po 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w oparciu o treść art. 446 § 4 k.c. (okoliczności bezsporne).

Zmarły M. F. w dacie wypadku miał 24 lata i był jednym z trojga dzieci powodów B. F. (1) i K. F., równocześnie bratem B. i T. F.. Wszyscy zamieszkiwali wspólnie i tworzyli zgodną, opartą o tradycyjny model, rodzinę; łączyły ich silne więzi. Po ukończeniu szkoły średniej M. podjął pracę w sklepie jako sprzedawca i wspierał rodzinę finansowo, a będąc piłkarzem lokalnego klubu (...), w wolnych chwilach pomagał rodzicom w prowadzeniu 2 ha gospodarstwa rolnego. W tym czasie najstarszy syn podejmował sezonowo prace poza miejscem zamieszkania, najmłodszy T. uczęszczał do szkoły. Rodzina i rodzeństwo było bardzo ze sobą zżyte, wszyscy sobie wzajemnie pomagali; zmarły był osobą pogodną, aktywną i chętną do pomocy.

(dowód: zeznania powodów: K. F. 00:04:13 i w dn. 17.06.2013 r. 00:22:25, B. F. (1) 00:40:38, B. F. (2) 00:51:07, T. F. 01:05:52, zeznania świadka I. N. 00:18:25)

K. F. ma 69 lat i jest rolnikiem. Śmierć syna była dla powódki tak wielkim szokiem i wstrząsem, iż do chwili obecnej nie pamięta pierwszych dni po wypadku. Po zdarzeniu powódka zaczęła izolować się od ludzi, często myślami powracała do wypadku i gdy rozpamiętywała jego okoliczności, wpadała w stany przygnębienia. W okresie największego nasilenia jej cierpień psychicznych, ujawniły się u niej silne bóle głowy; w miarę upływu czasu cierpienia te ulegały stopniowemu zmniejszaniu. Powódka korzystała z ziołowych leków bez recepty, nigdy nie korzystała jednak z konsultacji psychologicznych lub psychiatrycznych.

Po śmierci syna, rewizji uległy pierwotne plany w zakresie przekazania gospodarstwa, które ostatecznie przekazane zostało najstarszemu synowi. Co roku z inicjatywy władz klubu w którym grał zmarły, ku jego czci, na S. Miejskim w M. organizowany jest turniej piłkarski w którym uczestniczy najbliższa rodzina.

(dowód: zeznania K. F. 00:21:29, zeznania świadka I. N. 00:23:40)

Przeżywana przez powódkę reakcja żałoby, z różnym nasileniem trwała około roku; miała charakter naturalny i nie miała znamion reakcji przedłużonej lub patologicznej. Po śmierci syna u powódki pojawiły się zaburzenia adaptacyjne pod postacią nastroju depresyjnego, stanów przygnębienia, lęku, niepokoju i labilności emocjonalnej, na co nałożyły się odczucia zagrożenia o siebie i bliskich. Pomimo przeżywanej żałoby powódka cały czas wypełniała dotychczasowe obowiązki i nie korzystała ze specjalistycznego wsparcia; aktualnie zaburzeń depresyjnych powódka nie przeżywa.

(dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna z dn. 24.09.2013 r. k. 261-263, opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna uzupełniająca z dn. 12.11.2013 r. k. 291)

B. F. (1) ma 70 lat i silnie przeżył wypadek syna; o zdarzeniu nie potrafił się odnaleźć. Po jego śmierci miał problemy ze snem, przy czym od kilku lat cierpi z powodu cukrzycy i nadciśnienia tętniczego; z powodu zdiagnozowanego chłoniaka leczony jest chemioterapią.

(dowód: zeznania powoda B. F. (1) k. 270 i w dniu 17.06.2013 r. 00:40:38, zeznania świadka I. N. 00:18:25)

Objawy psychiczne prezentowane przez B. F. (1) po śmierci syna miały charakter prawidłowo przebiegającej reakcji żałoby, trwającej około trzy miesiące, przy czym objawy zaburzeń depresyjnych jakie aktualnie ujawnia, wynikają najprawdopodobniej z ciężkiego stanu somatycznego spowodowanego chorobą nowotworową powikłaną półpaśćcem. Nie istnieją przesłanki do stwierdzenia związku przyczynowego między aktualnym stanem psychicznym powoda a śmiercią syna, choć w jego aktualnym stanie psychicznym wskazane byłoby wdrożenie leczenia przeciwdepresyjnego z równocześnie prowadzoną terapią psychologiczną o charakterze wspierającym. Rokowania co do stanu zdrowia na przyszłość są niepewne i w dużym stopniu zależne od stanu somatycznego badanego.

(dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna z dn. 24.09.2013 r. k. 255-257, opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna uzupełniająca z dn. 12.11.2013 r. k. 291/v)

B. F. (2) ma 34 lata i jest ślusarzem. W dacie śmierci brata podejmował sezonowe prace dorywcze na terenie (...); w tym czasie był kawalerem i choć w okresie podejmowania pracy w domu bywał głównie na weekendy, utrzymywał z bratem bliskie relacje; w wolnych chwilach wspólnie chodzili na dyskoteki. Pierwszą reakcją po śmierci brata był szok i niedowierzanie, w późniejszym czasie rozwinął się u niego żal i smutek. W pierwszym okresie żałoby zaczął się izolować, stał się płaczliwy, a na 2-3 miesiące zrezygnował z pracy, ostatecznie decydując się na podejmowanie prac dorywczych w okolicach miejsca zamieszkania. Cierpienia z tym związane ulegały z czasem stopniowemu zmniejszaniu, również na skutek szczerych rozmów z sąsiadami, którzy w pierwszym okresie żałoby wspierali rodzinę. Powód nigdy nie korzystał ze specjalistycznego wsparcia psychologicznego.

W 2008 r. zawarł związek małżeński z którego ma dwoje małoletnich dzieci; wszyscy mieszkają w domu rodzinnym powoda wraz z jego rodzicami.

(dowód: zeznania B. F. (2) 00:05:34 i w dniu 17.06.2013 r. 00:51:07, zeznania świadka I. N. 00:22:45, opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna uzupełniająca z dn. 12.11.2013 r. k. 291/v)

Występujące u powoda po śmierci brata objawy psychiczne, nie wykraczały poza prawidłowo przebiegającą reakcję żałoby. Aktualny stan zdrowia psychicznego B. F. (2) nie ma związku przyczynowego ze śmiercią brata, nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani działań psychoterapeutycznych.

(dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna z dn. 24.09.2013 r. k. 258-260, opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna uzupełniająca z dn. 12.11.2013 r. k. 291/v)

T. F. ma 27 lat i z zawodu jest elektrykiem. W dacie śmierci brata uczęszczał do szkoły zawodowej. Utrzymywał z nim bardzo bliski kontakt, również ze względu na wspólne zainteresowania piłką nożną. Śmierć M. F. była dla powoda silnym wstrząsem psychicznym; w wyniku jego śmierci stał się nerwowy, zaczął izolować się od ludzi i przez kilka tygodni odczuwał żal i rozpacz.

Od czterech lat pozostaje w harmonijnym związku małżeńskim, przy czym rok wcześniej wyprowadził się z domu i zamieszkał w oddalonej o kilkanaście kilometrów P.; ze związku tego ma dwoje dzieci a ich narodziny nieco uporządkowały jego funkcjonowanie. Do chwili obecnej powraca myślami do dnia wypadku i rozpamiętuje jego okoliczności; nigdy nie korzystał jednak z jakichkolwiek form wsparcia psychologicznego.

(dowód: zeznania T. F. 00:05:28 i w dniu 17.06.2013 r. 01:05:52, zeznania świadka I. N. 00:26:55)

Dolegliwości psychiczne u T. F. po śmierci brata miały charakter prawidłowo przebiegającej reakcji żałoby. U powoda wystąpiły objawy o charakterze zaburzeń adaptacyjnych pod postacią nasilonego lęku, zaburzeń snu, skłonności do zachowań gwałtownych, labilności emocjonalnej i izolacji społecznej, przy czym objawy te utrzymywały się u niego przez okres około dwóch miesięcy po zdarzeniu; nie przybierały postaci reakcji patologicznej i nie wymagały pomocy psychiatrycznej ani działań terapeutycznych. Aktualnie u powoda nie występują objawy zaburzeń depresyjnych i nie wymaga on leczenia psychiatrycznego.

(dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna z dn. 24.09.2013 r. k. 252-254)

W chwili obecnej u żadnego z powodów nie stwierdza się negatywnych skutków o charakterze emocjonalnym, które wynikałyby z nieprawidłowo przebiegającej i przetrwałej reakcji żałoby. Nie stwierdza się u nich również negatywnych skutków o charakterze fizjologicznym, które miałyby bezpośredni związek ze śmiercią M. F. i przetrwałyby do chwili obecnej. Relacjonowane przez powodów objawy wpisują się w stadium żałoby zwane dezorganizacją i nie spełniają kryterium epizodu depresyjnego. Wprawdzie ekspresja uczuć doznawanych przez powodów po śmierci M. F. była silna, niemniej jest ona - podobnie jak żałoba i opłakiwanie śmierci osoby bliskiej - prawidłową drogą powrotu do normalności i w takich przypadkach nie ma konieczności korzystania z terapii psychologicznej tym bardziej, iż powodowie sami uporali się ze stratą bliskiej im osoby. Powrót do równowagi psychicznej nie oznacza, że zapomina się osobę zmarłą, lecz akceptuje się fakt jej śmierci; myślenie o zmarłym i odczuwany smutek jest naturalną konsekwencją żałoby, który zależy od wieku, struktury osobowości i rodzaju relacji ze zmarłym. Oznaką uporania się ze stratą bliskiej osoby jest reorganizacja życia, czyli powrót do uprzedniej aktywności zawodowej, nawiązywanie kontaktów społecznych i osiąganie z nich satysfakcji, podejmowanie nowych ról i zadań. Również K. F. aktualnie nie przejawia zaburzeń lekowych, które zaburzałyby jej codzienne funkcjonowanie; powódka nie wymaga wsparcia psychiatrycznego lub psychologicznego. Obawy o zdrowie i życie najbliższych są naturalnym instynktem człowieka, zwłaszcza kobiety (matki) w sytuacjach prawidłowych i silnych więzi emocjonalnych.

(dowód: opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna uzupełaniająca z dn. 12.11.2013 r. k. 290-291)

Pismem z dnia 20 grudnia 2012 r., jakie wpłynęło do pozwanej w dniu 10 stycznia 2013 r. powodowie skierowali do ubezpieczyciela żądania wypłaty dochodzonych kwot wyznaczając termin płatności na 30 dni. Pozwana odmówiła wypłaty żądanych kwot.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 20.12.2012 r. k. 106-116)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych do akt sprawy dokumentów, w tym dokumentów zalegających w aktach szkodowych ubezpieczyciela. Ich autentyczność i moc dowodowa nie były przez żadną ze stron kwestionowane, nie budziły też wątpliwości Sądu.

Sąd obdarzył wiarą zeznania powodów odnośnie więzi i relacji łączących ich z synem i bratem, a także zmian jakie wywołała w ich życiu jego śmierć oraz rodzaju, długotrwałości i intensywności ich cierpień oraz ogólnej ich sytuacji życiowej. Zeznania te nie budziły zastrzeżeń Sądu, a ich wiarygodność została zweryfikowana w oparciu o zasady doświadczenia życiowego oraz zeznania jedynego świadka, dalszego członka rodziny powodów, I. N..

Zasadnicze znaczenie w zakresie kondycji psychofizycznej powodów wskutek śmierci ich najbliższego miały sporządzone w toku postępowania opinie psychologiczno-psychologiczne. Po ostatecznym doprecyzowaniu ich wniosków opinią uzupełniającą, opinie te zostały przez Sąd uznane za jasne i pełne. W opiniach tych biegłe udzieliły precyzyjnych wyjaśnień w zakresie negatywnych konsekwencji w sferze psychicznej każdego z powodów spowodowanych niespodziewaną śmiercią syna i brata, oceniając ich rzetelność i przydatność Sąd nie znalazł zatem podstaw mogących podważyć zasadność wynikających z nich wniosków końcowych. Opinie sporządzone zostały w sposób zgodny z tezą dowodową; ostatecznie też, po uzupełniającym opiniowaniu, nie były kwestionowane.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa, co do zasady, zasługiwały na uwzględnienie.

Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności wynikającej z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, z winy którego doszło do zaistnienia wypadku. Konsekwentnie wskazywała jednak na fakt wygaśnięcia roszczeń B. i K. F. oraz niezasadność roszczeń B. i T. F..

Pomimo istniejących w tym względzie rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych, w aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego konsekwentne pozostaje stanowisko zgodnie z którym najbliższemu członkowi rodziny zmarłego, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. przysługuje zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, również wówczas gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r. Zasady tej nie wyłącza art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - t. jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm. (tak wprost uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 20 grudnia 2012 r. sygn. III CZP 93/12, Lex nr 1267081, z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. III CZP 67/12, Lex nr 1230027, z dnia 22 października 2010 r., sygn. III CZP 76/10, Lex nr 604152). Stanowisko takie opiera się na koncepcji, zgodnie z którą więź emocjonalna łącząca osoby bliskie jest dobrem osobistym odgrywającym szczególnie doniosłą rolę, znajdującą zresztą wyraz w ochronie konstytucyjnej. Zaprezentowanemu przekonaniu nie sprzeciwia się także wynik oceny skutków nowelizacji z dnia 3 sierpnia 2008 r., jak się bowiem przyjmuje, wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. poszerzyło jedynie możliwość uzyskania zadośćuczynienia doprowadzając do zmiany w sposobie realizacji roszczenia - poprzez skonkretyzowanie osób uprawnionych do jego dochodzenia oraz przesłanek jego stosowania, a jego rolą nie było wyeliminowanie sytuacji polegającej na niemożności uzyskania przez najbliższych członków rodziny zmarłego zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z nagłego i niespodziewanego zerwania więzi rodzinnych (tak m.in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. IV CSK 307/09, Lex nr 599865 i z dnia 11 maja 2011 r., sygn. I CSK 621/10, Lex nr 848128). Zwraca uwagę, iż również w świetle reguły wyrażonej w art. 822 § 1 k.c. zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela odpowiada zakresowi odpowiedzialności ubezpieczonego, a obowiązujące przepisy nie dają podstaw do uznania, że ubezpieczyciel nie jest zobowiązany do zaspokojenia roszczeń osób najbliższych wywodzonych z przepisów o naruszeniu dóbr osobistych.

Na tym tle wskazać należało, iż bez wpływu na ocenę zasadności dochodzonych w niniejszej sprawie roszczeń, pozostawały - wyrażone w toku zainicjowanej przed tut. Sądem sprawie o sygn. I C 1269/08 przez B. F. (1) i K. F. - oświadczenia o zrzeczeniu się roszczenia o zadośćuczynienie. Niewątpliwie bowiem w sytuacji, gdy powództwo w wymienionej sprawie, zainicjowane z udziałem profesjonalnego pełnomocnika - zostało wyraźnie wywodzone w oparciu o podstawę z art. 446 § 4 k.c., żądania dochodzone na podstawie art. 448 k.c. nie implikowały twierdzeń o wygaśnięciu roszczeń w objętym nim zakresie. W tym bowiem zakresie żądania te są odrębną kategorią roszczeń i obejmują inny rodzaj dobra osobistego niż ujęty w treści art. 446 § 4 k.c.

Żądania powodów były zatem usprawiedliwione co do zasady.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budziło wątpliwości, iż zmarły był osobą szczególnie bliską w życiu powodów, M. F. był bowiem wsparciem i realną podporą w codziennym życiu swoich rodziców, a także sprzymierzeńcem i najlepszym przyjacielem dla braci. Wyjątkowość i szczególny charakter tej więzi wzmacniał charakter i usposobienie zmarłego, o którym powodowie zgodnie mówili, iż był zawsze pogodny i chętny do wszelkiej pomocy. Ból po jego stracie był tym większy, iż jego śmierć była zdarzeniem nagłym, niespodziewanym, co potęgowało doświadczenie krzywdy i niesprawiedliwości. Niewątpliwie zatem śmierć M. F. naruszyła dobro osobiste każdego z powodów w postaci prawa do życia w rodzinie i utrzymywania tego rodzaju relacji - poprzez zerwanie głębokiej i silnej więzi rodzinnej.

Ustalając zatem wysokość należnego powodom zadośćuczynienia, przy niewymierności samej krzywdy, Sąd miał na uwadze rozmiar negatywnych przeżyć powodów i ich intensywność. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uznał, iż adekwatnymi kwotami zadośćuczynienia będą stanowiły dla powodów kwoty po 50.000 zł dla B. F. (1) i K. F., na rzecz B. F. (2) i T. F. zaś kwoty po 30.000 zł. Sąd miał na uwadze, iż uwzględniają one różną intensywność doznanej krzywdy przez rodziców, która niewątpliwie jest większa niż braci, którzy od kilku lat mają własne rodziny i prowadzą odrębne gospodarstwa domowe, co znacząco wpływa na poczucie doznanej przez nich krzywdy, choć całkowicie - wbrew temu, co twierdziła pozwana - nie eliminuje nieodwracalnej straty najbliższego członka rodziny.

Uznając powództwo ponad ustalone kwoty za wygórowane Sąd miał na uwadze charakter dochodzonego roszczenia, w tym pośredniość krzywdy doznanej przez każdego z powodów, wynikającej ze śmierci ich syna i brata. W tym zakresie Sąd miał również na względzie, iż śmierć M. F. nie wpłynęła w sposób trwały na osłabienie aktywności życiowej któregokolwiek z powodów, co wynika z faktu, iż po okresie najintensywniejszej żałoby, powrócili oni do wykonywanych obowiązków, a w uzyskaniu względnej równowagi psychicznej żadne z nich nie było zmuszone korzystać z pomocy specjalistów; nie zostało też wykazane (art. 6 k.c.) by jego śmierć miała związek z dolegliwościami somatycznymi któregokolwiek z nich, w tym zwłaszcza B. F. (1). Sąd uwzględnił również fakt, iż szacowanie wysokości zadośćuczynienia ma w każdym przypadku charakter indywidualny, w zależności od konkretnego stanu faktycznego, stąd też niedopuszczalne jest jakiekolwiek schematyczne przyrównywanie i powoływanie się na analogiczne rozstrzygnięcia w sprawach w których zasądzane były zadośćuczynienia, zwłaszcza bez uwzględnienia podstawy prawnej dochodzonych żądań, a w związku z tym również ich charakteru. Wysokość zadośćuczynienia ma zawsze charakter ocenny, trudno bowiem ustalić dokładne i obiektywne kryteria do oceny skutków w sferze dóbr osobistych śmierci osoby bliskiej, które mają charakter jakościowy nie zaś ilościowy, co ma znaczenie tym większe, iż wysokość zadośćuczynienia - przy uwzględnieniu krzywdy - winna być umiarkowana - nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy; musi być odpowiednia i utrzymana rozsądnych granicach.

W konsekwencji Sąd uznał, iż kwoty zasądzone w pkt I wyroku, przy uwzględnieniu indywidualnej oceny doznanej przez każdego powoda krzywdy w związku z zerwaniem więzi rodzinnej, są adekwatne do ich stopnia i spełniają swą funkcję kompensacyjną.

Ustawowe odsetki Sąd zasądził od dnia 11 lutego 2013 r. przyjmując, że w tej dacie pozwany zobowiązany był do wypłaty należnego powodom zadośćuczynienia. Powodowie wezwali pozwaną do zapłaty pismem doręczonym w dniu 10 stycznia 2013 r. (k. 106), uwzględniając zatem wynikający w art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych obowiązek wypłaty odszkodowania w terminie trzydziestu dni od dokonanego wezwania, zasadne było zasądzenie odsetek od tejże daty.

Analizując żądanie w zakresie zasądzenia na rzecz każdego z powodów kosztów zastępstwa w postępowaniu przedsądowym, Sąd miał na uwadze, iż powodowie reprezentowani przez pełnomocnika, nie wykazali zasadności podnoszonych w tym zakresie żądań. Wprawdzie zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r. III CZP 75/11 (Lex nr 1119650), normalny związek umożliwia zaliczenie do zwykłych następstw zdarzenia wywołującego szkodę również uszczerbek majątkowy wynikły z wydatków wymuszonych na poszkodowanym przez wystąpienie tego zdarzenia, a przez to i również - w ramach nich - kosztów profesjonalnej obsługi w postępowaniu przedsądowym, niemniej zarówno fakt ich poniesienia, jak też wysokość, uprawniony jest obowiązany wykazać, czego w niniejszej sprawie powodowie zaniechali opierając się wyłącznie na, kwestionowanych przez pozwaną, twierdzeniach.

Mając na uwadze powyższe, na zasadzie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku, w pozostałym - wyżej wyszczególnionym zakresie - powództwo zaś oddalił. Równocześnie w oparciu o treść art. 333 k.p.c., Sąd oddalił wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności jako, że wniosek o jego nadanie nie został opatrzony jakimkolwiek uzasadnieniem, brak zaś było podstaw do nadania wyrokowi tego rygoru z urzędu.

Ponieważ roszczenia uwzględnione zostały jedynie częściowo, podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania stanowił art. 100 k.p.c. W konsekwencji Sąd nakazał ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 8.000 zł tytułem opłaty od uwzględnionego roszczenia oraz kwotę 1.136 zł tytułem części wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. Mając na uwadze charakter sprawy, na zasadzie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił od obciążania powodów kosztami sądowymi, znosząc wzajemnie koszty postępowania między stronami.