Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Nowy Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2015r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu – Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Bogdan Kijak

Sędziowie: SSO Anna Pater (spr.)

SSO Kazimierz Kmak

Protokolant: st.sekr.sądowy Maria Olszowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Gajdy

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015r.

sprawy Ł. S.

oskarżonego o przestępstwo z art.244 kk w zw. z art.12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gorlicach

z dnia 4 marca 2015r. sygn. akt II K 896/13

I. zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że z podstawy wymiaru kary eliminuje przepis art. 58 § 3 kk,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy i zasądza od oskarżonego Ł. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych) tytułem wydatków i 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych) tytułem opłaty - za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 207/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 czerwca 2015 r.

Ł. S. oskarżony był o to, że w okresie od dokładnie nieustalonego dnia w czerwca 2012 r. do 20 listopada 2013 r. w miejscowości S. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Gorlicach wyrokiem sygn. akt VI K 187/07 z dnia 10 czerwca 2007 r. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kierował w ruchu lądowym:

-

dwukrotnie w dokładnie nieustalonych dniach w okresie od czerwca do sierpnia 2012 r. samochodem osobowym marki H. nr rej. (...),

-

w dniu 15 maja 2013 r. samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...),

-

w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu lipcu 2013 r. samochodem osobowym marki H. nr rej. (...),

-

w dniu 10 września 2013 r. samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...),

-

w dniu 25 września 2013 r. samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...),

-

w dniu 5 października 2013 r. samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...),

-

w dniu 22 października 2013 r. samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...),

-

w dniu 19 listopada 2013 r. samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...),

-

w dniu 20 listopada 2013 r. samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...),

tj. o przestępstwo z art. 244 kk w zw. z art. 12 kk.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2015 r., sygn. akt II K 896/13, Sąd Rejonowy w Gorlicach uznał oskarżonego Ł. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 244 kk w zw. z art. 12 kk z tym, że przyjął: czasookres jego popełnienia od nieustalonego dnia sierpnia 2012 r. do 20 listopada 2013 r., że wyrok VI K 187/07 jest z dnia 10 maja 2007 r., że samochodem H. oskarżony kierował jeden raz w nieustalonym dniu w sierpniu 2012 r., a także wyeliminował z opisu czynu, że oskarżony kierował samochodem H. w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu lipcu 2013 r. i w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu sierpniu 2012 r. i na mocy powołanych przepisów oraz przy zastosowaniu art. 58 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na dwuletni okres próby oraz karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł. Sąd Rejonowy zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją, w całości, oskarżony Ł. S., który zarzucił:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk, poprzez przyjęcie, że zgromadzone w niniejszej sprawie dowody pozwalają na ustalenie, iż w okresach wskazanych w zaskarżonym wyroku mimo zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowy prowadził on samochód marki H. oraz samochód marki S. (...) w ruchu lądowym;

2/ obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.

- art. 7 kpk poprzez ocenę dowodów w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

- art. 413 kpk poprzez ogólny opis czynu mu zarzucanego, tj. brak wskazania dokładnego miejsca prowadzenia przez niego pojazdów mechanicznych, ograniczając się jedynie do wskazania miejscowości S.,

- art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść;

3/ obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 12 kk poprzez uznanie, że czyn zarzucany oskarżonemu może przybrać postać czynu ciągłego określonego w art. 12 kk.

Podnosząc te zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go w całości od zarzucanego mu czynu.

W pisemnym uzasadnieniu apelacji oskarżony podniósł, że Sąd Rejonowy bezzasadnie dał wiarę zeznaniom świadków, którzy są ze sobą spokrewnieni, poza tym pomiędzy nimi a oskarżonym istnieje konflikt o drogę. Z kolei zeznań innych świadków, tj. J. R., S. K., S. H., J. S., Z. S. i M. S. Sąd Rejonowy nie uwzględnił uznając je za dowolne, chociaż zeznawali oni zgodnie z nim, że jeździł jedynie po działkach stanowiących pola. Oskarżony zarzucił również, iż w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie sposób się doszukać dokładnego określenia miejsc, w których miał rzekomo naruszyć zakaz nałożony w sprawie VI K 187/07. Na zakończenie oskarżony wyraził swoje przekonanie, że nie jest możliwe naruszenie zakazu prowadzenia pojazdów wykonując z góry powzięty zamiar - nie sposób uznać, że prowadząc pojazd mechaniczny w czerwcu 2010 r. można mieć zamiar prowadzenia go również w dniu 10 września 2013 r., następnie w dniu 25 września 2013 r. i dalej w kolejnych dniach wskazanych w zaskarżonym wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja była bezzasadna, natomiast wyrok podlegał zmianie w zakresie podstawy prawnej orzeczenia o karze pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy w poprawny sposób przeprowadził całe postępowania wyjaśniając wszystkie istotne okoliczności czynu zarzucanego oskarżonemu, zaś w pisemnym uzasadnieniu wyroku rzeczowo i logicznie ustosunkował się do przeprowadzonych dowodów, poczynił kompletne ustalenia faktyczne i właściwie orzekł o karze.

Bezzasadny okazał się zarzut naruszenia art. 7 kpk. Sąd Rejonowy starannie, wnikliwie i obiektywnie odniósł się do wszystkich przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, a w konsekwencji dokonał zgodnej z art. 7 kpk oceny tych dowodów. Sąd Rejonowy wskazał rzeczowo, dlaczego uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego oraz świadków obrony w zakresie, w jakim przeczyli oni prowadzeniu pojazdów mechanicznych przez oskarżonego wbrew obowiązującemu zakazowi, wyjaśnił równie przekonująco, dlaczego uznał za wiarygodne dowody przeciwne, tj. zeznania świadków I. G., W. R., J. R., K. W., R. G., A. W.. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy zgodna jest z regułami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego, a zatem mieści się w granicach określonego w art. 7 kpk prawa sądu orzekającego do swobodnej oceny dowodów. Przede wszystkim podkreślić należy, że sąd pierwszej instancji miał na uwadze, iż oskarżony skonfliktowany jest z członkami rodziny I. G., jednakże trafnie uznał, iż okoliczność ta nie oznacza automatycznie, iż I. G., a także pozostali świadkowie oskarżenia zeznawali w sposób niezgodny z prawdą. Sąd Rejonowy trafnie podkreślił, że brak jest podstaw do kwestionowania prawdomówności tych świadków, a tym samym przyjęcia, że wymyślili oni poszczególne zdarzenia, tym bardziej, że w pewnym zakresie zeznania tych osób korespondowały np. z zeznaniami rodziców oskarżonego, którzy co do zasady zeznawali w sposób dla niego korzystny. Niesłuszny okazał się także zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk. Zgodnie z cytowanym przepisem, na korzyść oskarżonego należy rozstrzygać tylko takie wątpliwości, których usunąć się nie da poprzez dostępne środki dowodowe, zaś w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie zaistniała – występujące pomiędzy poszczególnymi dowodami osobowymi rozbieżności Sąd Rejonowy usunął poprzez kompleksową, logiczną ocenę poszczególnych relacji świadków. Sąd Rejonowy nie dopuścił się także naruszenia art. 413 § 1 pkt 4 kpk, albowiem wskazał w opisie czynu, iż oskarżony kierował pojazdami w poszczególnych datach w ruchu lądowym – określenie to było wystarczające i nie zachodziła konieczność wskazywania dokładnych odcinków dróg, którymi oskarżony kierował samochodami w poszczególnych dniach. Ponadto Sąd Rejonowy bardziej precyzyjnie wykazał tę okoliczność w pisemnym uzasadnieniu wyroku podając, że oskarżony kierował pojazdami w miejscowości S., np. dojeżdżając do domu K. i A. W. z miejsca swojego zamieszkania. Podkreślić należy, że ruchem lądowym jest nie tylko ruch na drogach publicznych i sferach zamieszkania, ale także ruch w miejscach dostępnych do powszechnego użytku - do miejsc takich zalicza się także drogi wewnętrzne. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy jednoznacznie ustalił, że oskarżony kierował pojazdami nie tylko na prywatnym użytku rolnym, ale także po drodze powiatowej i gminnej, czyli w miejscach gdzie odbywa się ruch lądowy.

Bezzasadny okazał się także zarzut obrazy prawa materialnego, tj. naruszenia art. 12 kk. Jeśli ustalił Sąd Rejonowy, że oskarżony sukcesywnie wykorzystywał samochód do poruszania się po terenie pobliskim jego miejscu zamieszkania (a świadczy o tym wielość zachowań składających się na przypisany czyn), to znaczy, że w sposób zamierzony nie respektował obowiązującego go zakazu, nie zamierzał się do niego stosować, a tym samym działał z góry powziętym zamiarem naruszania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Sąd Rejonowy słusznie więc uznał, że oskarżony działał w warunkach czynu ciągłego określonego w art. 12 kk. Na marginesie tylko stwierdzić należy, że zarzut ten podniesiony został na niekorzyść oskarżonego, bowiem jego uwzględnienie skutkowałoby zaostrzeniem wyroku. Oskarżonemu przypisano jeden czyn ciągły, a postulowana przez oskarżonego zmiana - w kierunku uznania, że każdorazowo oskarżony dopuszczał się odrębnego czynu, skutkowałoby uznaniem, że oskarżony popełnił ciąg wielu przestępstw, co z pewnością miałoby wpływ m.in. na wymiar kary.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie uwzględnił żadnego z zarzutów apelacji oskarżonego. Sąd Okręgowy z urzędu natomiast poprawił podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności eliminując z jej podstawy art. 58 § 3 kk. Sąd Rejonowy, najwyraźniej wskutek omyłki, za podstawę wymiaru kary pozbawienia wolności powołał przepis art. 244 i art. 58 § 3 kk, w sytuacji gdy przywołanie tego ostatniego przepisu było zbędne, skoro Sąd Rejonowy nie orzekł kary łagodniejszego rodzaju w miejsce kary pozbawienia wolności przewidzianej za przestępstwo z art. 244 kk, lecz orzekł karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a obok niej, na podstawie art. 71 § 1 kk także karę grzywny.

W tym stanie rzecz Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że z podstawy wymiaru kary pozbawienia wolności wyeliminował przepis art. 58 § 3 kk, a w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymał w mocy. Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, Sąd Okręgowy na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.