Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Nowy Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, Wydział III Cywilny Odwoławczy w składzie

następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Zofia Klisiewicz

Sędzia SO Agnieszka Skrzekut

Sędzia SR del. Monika Młynarczyk – Mościcka (sprawozdawca)

Protokolant: staż. Kinga Burny

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2014r. w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko K. O.

o wydanie nieruchomości

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gorlicach

z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt I C 301/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 90 zł ( dziewięćdziesiąt złotych ) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt III Ca 328/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Gorlicach w sprawie sygn. akt IC 301/12 nakazał pozwanemu K. O.wydać powódce M. P.piwnicę przynależną do lokalu numer (...)w budynku wielomieszkaniowym położonym w L.– K.numer (...), objętym księgą wieczystą KW nr (...), prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Gorlicach (pkt I wyroku). Sąd nakazał pozwanemu przywrócenie stanu zgodnego z prawem i zakazał dalszych naruszeń prawa własności tej piwnicy, nakazując usunięcie z niej w terminie do 3 miesięcy od prawomocności wyroku kotła centralnego ogrzewania wraz z membranowym zaworem bezpieczeństwa zainstalowanym powyżej kotła oraz pompami cyrkulacyjnymi, rur i zaworów instalacji centralnego ogrzewania, zasobnikowego ogrzewacza wody, rur i zaworów instalacji ciepłej wody. Sąd nakazał również usunięcie w tym samym terminie rury stalowej podłączonej do pionowego przewodu spalinowego w kominie, rury wentylacyjnej CrNi o średnicy 150 mm wyprowadzającej wentylację wywiewną z pomieszczenia kotłowni, rury wentylacyjnej stalowej o średnicy 150 mm doprowadzającej powietrze do spalania, rurki do odprowadzania skroplin, rurki wywiewnej zainstalowanej pod stropem dawnego korytarza, dwóch przewodów instalacji grzewczej podwieszonych pod stropem kondygnacji, przebiegających w stronę okna w części, gdzie znajdował się wspólny korytarz dla piwnic położonych pod lokalem numer (...)(pkt II wyroku). W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił (pkt III wyroku). Sąd zasądził od pozwanego K. O.na rzecz powódki M. P.kwotę 277 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt. IV wyroku).

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka M. P. i pozwany K. O. zamieszkują w budynku wielomieszkaniowym położonym w L.- (...), który pierwotnie należał do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., Oddziału (...) Zakładu (...) w K.. Spółka wynajmowała znajdujące się w budynku lokale na parterze (5 mieszkań), piętrze (4 mieszkania) oraz jedno mieszkanie z tyłu budynku wraz z przynależnymi piwnicami. Najemcy lokali położonych na parterze mieli swoje piwnice pod lokalami zaś mieszkający na piętrze mieli piwnice pomiędzy piwnicami osób mieszkających na parterze. Między najemcami dochodziło z różnych przyczyn do wymiany piwnic. W latach 90-tych zajmowane przez najemców lokale były sprzedawane wraz z pomieszczeniami przynależnymi. O tym, która piwnica przynależy do konkretnego lokalu nie decydowało położenie pomieszczenia, lecz to kto je faktycznie użytkuje. Sprzedaż lokali poprzedzona była pomiarami piwnic i sporządzeniem dokumentacji technicznej, która jednak w późniejszym czasie uległa zniszczeniu.

Powódka M. P.wraz z K. P.nabyła umową z dnia 7 kwietnia 1997 roku, Rep. A nr (...) lokal mieszkalny nr (...)o pow. 41,10 mkw, składający się z pokoju, kuchni wraz z przynależną piwnicą o pow. 3,3 mkw, wyposażony w instalacje: elektryczną, gazową, wodnokanalizacyjną. Wraz z lokalem nabyty został udział wynoszący 63/1000 części własności elementów wspólnych budynku, 63/1000 części użytkowania wieczystego działek ewidencyjnych nr (...)części prawa użytkowania wieczystego działek ewidencyjnych nr (...), położonych w L.. Obecnie lokal nr (...)objęty jest Kw (...), w której jako właściciel figuruje M. P..

Umową z dnia 7 kwietnia 1997 roku, Rep. A (...) J. K.nabyła lokal mieszkalny nr (...)o pow. 61,60 mkw, składający się z dwóch pokoi, łazienki, kuchni, przedpokoju, loggi wraz z przynależną piwnicą o pow. 3,50 mkw, wyposażony w instalacje: elektryczną, gazową, wodnokanalizacyjną. Wraz z lokalem nabyła również udział wynoszący 92/1000 części własności elementów wspólnych budynku, 92/1000 części prawa użytkowania wieczystego działek ewidencyjnych nr (...)części prawa użytkowania wieczystego działek ewidencyjnych (...). Lokal nr (...)został zakupiony przez pozwanego K. O.od spadkobierców J. K.umową z dnia 17 marca 2008 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dacie zakupu lokalu nr (...) M. P. użytkowała jedną z piwnic znajdujących się pod lokalem nr (...) – tj. piwnicę sąsiadującą z piwnicą Państwa S., potem Państwa M. oraz korytarzem. Od tych pomieszczeń piwnicę M. P. oddzielały drewniane deski. Tą właśnie piwnicę powódka nabyła na podstawie umowy sprzedaży z dnia 7 kwietnia 1997 roku. Powierzchnia piwnicy wskazana w akcie notarialnym jest inna, lecz w dacie zawarcia umowy nie było żadnych wątpliwości że przynależną do mieszkania nr (...) piwnicą jest piwnica położona pod lokalem nr (...). Poza tym również powierzchnie innych piwnic wskazywane w aktach notarialnych nabycia nieruchomości od (...) SA różniły się o rzeczywistej ich powierzchni. Sąd ustalił, że każda z piwnic miała inną powierzchnię i w dacie zawierania umów nie było żadnych wątpliwości co do tego kto jaką piwnicę nabywa.

Sąd Rejonowy ustalił również, że M. P. użytkowała podczas mieszkania w budynku w początkowym okresie piwnicę która przylega bezpośrednio do nabytej przez nią. Wejście do tego pomieszczenia prowadziło z korytarza, z którego prowadzą również drzwi wejściowe spornej piwnicy. Wówczas sporną piwnicę użytkowała J. K.. Ponieważ jednak w tym pomieszczeniu był murek, który utrudniał jej przechodzenie zamieniła się z M. P. piwnicami i w dacie wykupu mieszkania J. K. nabyła piwnicę użytkowaną przez siebie. To właśnie pomieszczenie okazała pozwanemu spadkobierczyni J. K. w dacie nabywania przez niego lokalu nr (...). Ponieważ piwnica powódki znajduje się pod lokalem nr (...), to znajduje w niej ujście komina z lokalu pozwanego. Przy czynnościach czyszczenia komina K. O. zwracał się do powódki o wpuszczenie go do piwnicy. Ponieważ te czynności wiązały się z zabrudzeniem rzeczy znajdujących się w piwnicy, strony w 2009 roku w ramach dobrosąsiedzkich kontaktów umówiły się że zamienią się piwnicami. Zamiana ta nie miała żadnego formalnego charakteru, była to jedynie ustna umowa. Po zamianie powódka krótko korzystała z piwnicy pozwanego, on zaś wykonał liczne prace w piwnicy powódki i pomieszczeniach do niej przylegających. Wykonał nowe okno, usunął deski, które oddzielały sporną piwnicę od korytarza i piwnicy Pana M., przez co zwiększył powierzchnię użytkową zajmowanego pomieszczenia w taki sposób, że jego wymiary wynoszą 5 m x 5,04 m. W sierpniu 2012 roku pozwany przystąpił do wykonania instalacji CO, prowadził roboty w pomieszczeniu piwnicznym oraz częściach wspólnych budynku. Wówczas M. P. zwróciła się o zaniechanie tych prac. Ponieważ interwencja nie przyniosła efektu, pismem z dnia 22 sierpnia 2012 roku jak też pismem z dnia 11 września 2012 roku powódka wezwała do zaniechania prac i wydania piwnicy, wezwanie to było bezskuteczne.

Pozwany K. O. w ramach prowadzonych przez siebie prac zamontował w piwnicy powódki kocioł centralnego ogrzewania wraz z membranowym zaworem bezpieczeństwa i pompami cyrkulacyjnymi, rury i zawory instalacji centralnego ogrzewania, zasobnikowy ogrzewacz wody, rury i zawory instalacji cieplej wody. Umieścił również stalową rurę, którą podłączył kocioł grzewczy do pionowego przewodu spalinowego w kominie, rurę wentylacyjną CrNi o średnicy 150 mm, którą wyprowadzona została wentylacja wywiewna z pomieszczenia kotłowni, rurę wentylacyjną doprowadzającą powietrze do spalania, rurkę do odprowadzania skroplin, zainstalował kratkę wywiewną pod stropem dawnego korytarza. Podwiesił również dwa przewody instalacji grzewczej pod stropem kondygnacji przebiegające w stronę okna w części, gdzie znajdował się wspólny korytarz dla piwnic położonych pod lokalem nr (...). W trakcie wykonywania prac przez pozwanego w mieszkaniu nr (...) położonym nad mieszkaniem pozwanego wyczuwalny był zapach dymu, który ustąpił po zamontowaniu przez K. O. w przewodzie dymowym odprowadzającym z kotła co rurę chromoniklową, co wiązało się z rozkuciem przewody dymowego w przestrzeni strychowej i rozkuciem przewodu w mieszkaniu nr (...) w miejscu połączenia rury chromoniklowej z rurą kominową. Przy wykonaniu tych prac nastąpiło uszkodzenie komina w mieszkaniu T. R.. Roboty budowlane wykonane przez pozwanego nie posiadały pozwolenia na budowę, przeprowadzone zostały również bez zgody pozostałych właścicieli lokali znajdujących się w budynku nr (...). Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w G. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne, w którego toku nakazał pozwanemu wykonanie szeregu czynności zmierzających do doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest częściowo uzasadnione. Uznał, że Powódka wykazała, iż jest właścicielką spornej piwnicy użytkowanej przez pozwanego. Użytkowała ją bowiem w dacie nabycia lokalu od (...) SA i nabyła sporną piwnicę jako lokal przynależny. Przez wiele lat fakt ten był bezsporny, również pozwany na początku postępowania przed Sądem Rejonowym tego nie kwestionował, dopiero w toku postępowania zmienił swoje twierdzenia wskazując, że powódka wprowadziła go w błąd co do tego, że jest właścicielką spornego pomieszczenia. Sąd wskazał w uzasadnieniu, że niezasadny okazał się podniesiony przez K. O. zarzut nieważności umowy sprzedaży z dnia 7 kwietnia 1997 roku zawartej przez powódkę co najmniej w części w jakiej przenosi własność pomieszczenia przynależnego do lokalu nr (...). Braki umowy w zakresie szczegółowego określenia pomieszczenia przynależnego nie skutkują bowiem sankcją nieważności umowy. Ponadto w dacie zawarcia umowy nikt nie miał wątpliwości jaka piwnica przynależy do lokalu powódki. Pozwany w toku sprawy nie wykazał, by przysługiwał mu tytuł prawny do spornej piwnicy. Sąd uznał, że nieformalna umowa zamiany zawarta w 2009 roku między stronami jest umową nieważną, bowiem zgodnie z przepisem art. 158 k.c. dla ważności umów przenoszących własność nieruchomości wymagana jest forma aktu notarialnego. Sąd uznał, że Pozwany ingerował również w części wspólne budynku nr (...) (komin, dach, strop korytarza, ściany), na roboty budowlane jakie wykonywał nie uzyskał pozwolenia na budowę. Prace K. O. przekraczały zakres zwykłego zarządu i wymagały zgody wszystkich współwłaścicieli stosownie do treści przepisu art. 199 k.c. Sąd Rejonowy stwierdził, że brak jest podstaw do zastosowania w sprawie przepisu art. 5 k.c., ponieważ jest to norma o charakterze wyjątkowym, znajdująca zastosowanie jedynie w szczególnych okolicznościach, kiedy w inny sposób nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego. Pozwany powoływał się w toku sprawy na przepis art. 5 k.c., podając, że roszczenie powódki winno podlegać oddaleniu z uwagi na jego sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadą równości wobec prawa i konieczności poszanowania prawa sąsiedzkiego. Sąd uznał, że ponieważ Powódka wywodzi swoje roszczenia z prawa własności, to pozwany nie może skuteczne powoływać się na zasady współżycia społecznego. M. P. wykonuje swoje prawa, które gwarantują jej przepisy i brak jest podstaw do twierdzenia, że korzysta ona z prawa w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Dlatego Sąd na podstawie przepisu art. 222 § 1 k.c. uwzględnił powództwo w części, przy czym mając na uwadze ilość i rodzaj prac koniecznych do wykonania przez pozwanego w celu doprowadzenia piwnicy powódki i pomieszczeń wspólnych do stanu poprzedniego, na zasadzie art. 320 k.p.c. odroczył obowiązek przywrócenia stanu zgodnego z prawem i zakazania dalszych naruszeń prawa własności na 3 miesiące od prawomocności wyroku. Sąd uznał, że w pozostałym zakresie, a to co do żądania nakazania pozwanemu odbioru piwnicy używanej przez powódkę w oparciu o ustną umowę powództwo jest bezzasadne. Powódka nie wskazała na jakiej podstawie opiera swoje żądanie, ani go nie uzasadniła. Pozwany jako właściciel piwnicy może postępować z nią zgodnie ze swoją wolą. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zapadło na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., Sąd uznał, że ponieważ roszczenie powódki okazało się niezasadne jedynie w nieznacznej części, należy zobowiązać pozwanego do zwrotu wszelkich kosztów procesu. Na koszty te złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 180 zł opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i koszty zaliczki w wysokości 50 zł.

Apelację od wyroku wniósł pozwany K. O., zaskarżając orzeczenie w części, a to w zakresie pkt. I, II i IV i wnosząc o jego zmianę przez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym również kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie – o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W apelacji podniesiono zarzuty:

1/ naruszenia przepisów prawa procesowego:

- przepisu art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolną ocenę dowodów w postaci zeznań świadków M. S. (1), A. K., S. M., B. G. (1), polegającej na uznaniu, że świadkowie ci potwierdzili iż w dacie zakupu mieszkań w budynku (...)sporna piwnica była zajmowana przez M. P., podczas gdy żaden ze świadków nie był w stanie określić od kiedy powódka korzysta z przedmiotowego pomieszczenia. Sąd w ocenie apelującego dokonał zatem ustalenia stanu faktycznego sprzecznie z treścią powołanych dowodów. Sąd również błędnie ocenił wiarygodność zeznań powódki co do nabycia przez nią piwnicy, podczas gdy zeznaniom tym przeczą zeznania świadków Z. J., T. Z.i B. G. (1). Sąd błędnie ocenił zeznania świadków Z. J., T. Z., uznając je za niewiarygodne w zakresie w jakim świadkowie ci potwierdzali, że piwnica pod lokalem nr (...)stanowi pomieszczenie przynależne do tego lokalu. Nadto Sąd dokonał oceny dowodów sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego uznając na podstawie dokumentów a to zaświadczenia z dnia 20 września 1996 roku, umów z dnia 7 kwietnia 1997 roku i zeznań świadków B. G., T. Z., S. M.i zeznań powódki, że dokonywane były pomiary piwnic w sytuacji gdy zgromadzone dowody wskazują, że powierzchnie piwnic w budynku ustalone w treści umów nie odpowiadają i nigdy nie odpowiadały rzeczywiście zajmowanym powierzchniom tym pomieszczeń. Przy czym jest nieprawdopodobne by żadna z wykupujących lokale osób mając świadomość niezgodności nie domagała się korekty powierzchni w dacie zawierania umów. Również sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego w ocenie apelującego jest przyjęcie, że sporna piwnica przynależała do lokalu nr (...), podczas gdy wszystkie lokale mieszkalne na parterze budynku w L.-(...)poza lokalem pozwanego dysponują przynależnymi do nich piwnicami położonymi bezpośrednio pod sobą, a co za tym idzie nielogicznym jest by wyłącznie w odniesieniu do lokalu pozwanego istniało odstępstwo w tym przedmiocie.

- przepisu art. 232 § 1 k.p.c. poprzez uznanie za udowodnione przez powódkę, że przysługuje jej prawo własności spornego pomieszczenia piwnicznego, podczas gdy przeprowadzone w sprawie dowody nie pozwalają na jednoznaczne przyjęcie, że okazana na oględzinach w sprawie piwnica pod lokalem nr (...) stanowi pomieszczenie przynależne do lokalu nr (...).

2/ naruszenia przepisów prawa materialnego, a to:

- przepisu art. 341 k.c. przez jego niezastosowanie, w sytuacji w której pozwany jako posiadacz spornego pomieszczenia przynależnego zgłosił uzasadniony okolicznościami sprawy zarzut dysponowania prawem własności, zaś powódka nie udowodniła by to jej prawo własności przysługiwało. W konsekwencji Sąd pominął fakt, że skoro pozwany pozostaje w posiadaniu pomieszczenia to korzysta z domniemania, że posiadanie to jest zgodne z prawem,

- przepisu art. 199 k.c. przez niewłaściwą jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że przeprowadzenie elementów instalacji c.o. przez elementy konstrukcyjne budynku w sposób nieprowadzący do zmiany ich przeznaczenia o konfiguracji oraz nieprzeszkadzający współwłaścicielom stanowi czynność przekraczającą zwykły zarząd nieruchomością wspólną, podczas gdy czynność taka powinna zostać zaliczona do czynności zwykłego zarządu,

- przepisu art. 206 k.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy miejscowe stosunki w budynku (...) jednoznacznie wskazują, że przy braku funkcjonowania organów wspólnoty mieszkaniowej i jakiegokolwiek zarządu nieruchomością wspólną współwłaściciele dokonali podziału nieruchomości wspólnej quoad usum w zakresie zezwalającym każdemu ze współwłaścicieli na swobodne, niezakłócające praw innych osób przeprowadzanie przez części wspólne budynku elementów instalacji wykorzystywanych na potrzeby poszczególnych lokali,

- przepisu art. 5 k.c. przez jego niezastosowanie w odniesieniu do żądania usunięcia elementów instalacji, w sytuacji gdy wspólnota mieszkaniowa jako instytucja faktyczna w żaden sposób nie funkcjonuje, każdy ze współwłaścicieli dowolnie korzysta z substancji nieruchomości wspólnej. Zatem wyciąganie konsekwencji prawnych wyłącznie wobec jednego podmiotu stanowi nieuzasadnioną i jednostkową szykanę wobec K. O., naruszającą zasadę równości wobec prawa i poszanowania stosunków miejscowych,

- przepisu art. 8 ust. 1 Ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali w treści obowiązującej w dniu 7 kwietnia 1997 roku przez wadliwą jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że samo dokonanie pomiaru pomieszczeń przynależnych do lokalu bez zamieszczenia w treści umowy zgodnego ze stanem faktycznym opisu ich położenia i powierzchni lub załączenia dokumentacji technicznej w charakterze załącznika do umowy wypełnia dyspozycję powołanego przepisu i pozwala na uznanie że treść umowy niezawierająca tych danych wypełnia wymogi umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu wraz z pomieszczeniami przynależnymi. Sąd naruszył również powyższy przepis nie stwierdzając nieważności umowy z dnia 7 kwietnia 1997 roku, chociaż nie spełniała ona wymogów co do minimalnej treści,

- przepisu art. 158 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że dla skuteczności zamiany piwnic między stronami konieczne było zawarcie umowy w formie aktu notarialnego, podczas gdy zamiana nie przenosiła własności pomieszczenia a jedynie zmieniała sposób korzystania z nieruchomości wspólnej, podzielonej do użytkowania przez współwłaścicieli.

W apelacji zarzucono, że Sąd błędnie oceniając materiał dowodowy uwzględnił w części żądanie powódki. Działanie Sądu w zakresie oceny dowodów, jak to podnosił apelujący wskazuje na poszukiwanie podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań świadków, którzy kategorycznie potwierdzali przynależność pomieszczenia piwnicznego do lokalu nr (...). Wskazano, że bezsporne jest, że J. K. korzystała pierwotnie z piwnicy pod lokalem nr (...) jak też że korzystała z tej piwnicy w dacie swojej śmierci. Brak jest zaś jakichkolwiek jednoznacznych i wiarygodnych dowodów, że do zamiany piwnic doszło przed datą 7 kwietnia 1997 roku a co za tym idzie - że pomieszczenie to zostało wykupione jako przynależne do lokalu nr (...). Ponadto przeprowadzenie prac dotyczących instalowania przewodów wodociągowych nie jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd nieruchomością wspólną i nie wymaga zgody wszystkich współwłaścicieli. Pozwany powołał przy tym uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2002 roku sygn. III CZP 18/2002 ( k.243-258).

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Wniosła również o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. S. (2), na okoliczność ustalenia osób faktycznie korzystających ze spornej piwnicy w dniu 7 kwietnia 1997 roku. Powódka wskazywała, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe a zarzuty apelacji bezzasadne. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów a uzasadnienie orzeczenia spełnia wymogi przepisów prawa. Powódka wykazała, że przysługuje jej prawo własności spornej piwnicy. Pozwany wykonując roboty budowlane nie posiadał wymaganych przez prawo zgód pozostałych współwłaścicieli w szczególności zgody powódki, nadto K. O. wykonywał prace również po zawiśnięciu sporu. Pozwany nie wykazał by posiadał jakikolwiek tytuł prawny do spornej piwnicy, ponieważ nieformalna umowa zamiany została skutecznie rozwiązana z uwagi na bezprawne działania pozwanego. Na skutek działań K. O. obecnie korzysta on z pomieszczenia o pow. 25 mkw. Wbrew twierdzeniom pozwanego jego czynności związane min. z przeprowadzeniem przez części wspólne budynku elementów instalacji c.o. stanowią czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu i powinny być poprzedzone uzyskaniem stosownych zgód. Pozwany zaś nie podjął żadnych kroków by takie zgody uzyskać ( k.263-267).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i nie narusza przepisów prawa materialnego ani przepisów prawa procesowego przytoczonych w apelacji. Nie zachodzą też uchybienia, które Sąd Okręgowy ma obowiązek brać pod uwagę z urzędu (art. 378 § 1 k.p.c.), a które skutkują nieważnością postępowania.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że Sąd Rejonowy wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, ustalenia te Sąd Okręgowy akceptuje w całości i przyjmuje za własne. Również wnioski prawne wyciągnięte na podstawie tych ustaleń są prawidłowe i Sąd Okręgowy je podziela.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy powódki o przesłuchanie w charakterze świadka M. S. (2). Okoliczność na którą świadek miałby zeznawać została w toku postępowania przed Sądem I instancji dostatecznie wyjaśniona.

Odnosząc się do zarzutów apelacji, stwierdzić należy, że są one zupełnie bezzasadne. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia dokonał wyczerpującej oceny dowodów, zgodnej z przepisem art. 233 k.p.c., szczegółowo podając jakim dowodom dał wiarę, a które uznał za niewiarygodne i z jakiej przyczyny. Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie jest oceną dowolną, Sąd oparł ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, oceniając ich wiarygodność, dokonując selekcji i wyciągając wnioski zgodne z logiką i doświadczeniem życiowym.

Kwestionowane przez pozwanego ustalenie Sądu Rejonowego, że w dacie zawarcia umowy nabycia lokalu przez powódkę M. P. w dniu 7 kwietnia 1997 roku użytkowała ona piwnicę będącą przedmiotem sporu zostało poczynione na podstawie zeznań powódki, zeznań świadków B. G. (2), S. M. i częściowo – zeznań świadków Z. J., T. Z., jak też na podstawie zaświadczenia z dnia 20 września 1996 roku, zalegającego w aktach księgi wieczystej nr (...). Sąd dokonując oceny powołanych dowodów wskazał szczegółowo i wyczerpująco dlaczego części z nich odmówił wiarygodności. Wbrew twierdzeniom apelującego świadkowie B. G. (2) i S. M. wskazywali wprost, że sporną piwnicę użytkowała M. P.. Z zeznań S. M. wynika, że wykonywał on na prośbę powódki prace w tej piwnicy przed 2004 lub 2005 rokiem. Powódka pokazywała mu swoją piwnicę, która przylega do piwnicy syna świadka, nabytej wraz z mieszkaniem w 2004 lub 2005 roku ( k.100).

Również świadek B. G. (2) wskazywał, że M. P. użytkowała piwnice znajdującą się pod lokalem K. O. ( k.150). Z zeznań świadka E. D. – konkubiny pozwanego wynika, że przy zakupie mieszkania okazano jako piwnicę przynależną piwnicę użytkowaną obecnie przez powódkę. Również M. S. (1) - córka J. K. wskazywała, że „sprzedawała piwnicę pod schodami” ( k.98). Także A. K. – syn poprzedniczki prawnej pozwanego zaznaczał, że do lokalu sprzedanego pozwanemu przynależała piwnica pod schodami ( k.98). Świadkowie ci nie podawali, którą z piwnic użytkowała M. P. w dacie wykupu mieszkania, lecz wskazywali w sposób kategoryczny jakie pomieszczenie było przedmiotem sprzedaży zawartej z pozwanym. Wskazania, że do spornej piwnicy świadek A. K. jako dziecko rzucał buraki nie są sprzeczne z ustaleniami Sądu Rejonowego, który przecież podawał, że sporną piwnicę użytkowała J. K. przed zamianą z M. P..

Niezrozumiałe są w tym świetle zarzuty pozwanego, który z jednej strony przyznaje, że przedmiotem zamiany między nim a powódką była sporna piwnica (zatem musiała być użytkowana przez powódkę), z drugiej zaś strony przeczy temu by w dniu 7 kwietnia 1997 roku - w dacie zakupu mieszkań piwnica ta była w posiadaniu M. P. z tego względu, że inne lokale położone na parterze mają piwnice położone bezpośrednio pod mieszkaniami. Również niezrozumiałe są twierdzenia apelacji, jakoby bezspornym było zarówno to, że J. K. korzystała pierwotnie z piwnicy pod lokalem nr (...) (co, jak to wyżej wskazano Sąd Rejonowy ustalił) jak też to, że korzystała ona z tego pomieszczenia w dacie swojej śmierci. Powołana okoliczność nie wynika z żadnych dowodów przeprowadzonych w sprawie. Przecież gdyby istotnie tak było spadkobiercy J. K. okazaliby nabywcy mieszkania pomieszczenie piwniczne leżące bezpośrednio pod lokalem.

Zarzuty związane z naruszeniem prawa procesowego stanowią jedynie polemikę z prawidłowo ustalonym przez Sąd stanem faktycznym.

Chybiony jest również zarzut apelacji naruszenia przepisów prawa materialnego. W niniejszej sprawie nie naruszono przepisów art. 341 k.c. ani art. 5 k.c. Sąd Rejonowy szczegółowo wyjaśnił w uzasadnieniu dlaczego uznał, że powódka wykazała iż jest właścicielką spornej piwnicy. Sąd Okręgowy te ustalenia przyjmuje za własne. Skoro zaś uznano, że powódka jest właścicielką przynależnej do jej lokalu piwnicy to pozwany nie może powoływać przeciwko niej domniemania zgodności posiadania ze stanem prawnym. Tym bardziej, że domniemanie wynikające z treści przepisu art. 341 k.c. nie jest domniemaniem, że posiadacz jest właścicielem rzeczy.

Pozwany nie może również, jak to słusznie wskazał Sąd Rejonowy powoływać się skutecznie na przepis art. 5 k.c. W uzasadnieniu szeroko wyjaśniono, w oparciu o orzecznictwo w jakich sytuacjach przepis ten może znaleźć zastosowanie. W tym miejscu można jedynie podkreślić, że pozwany przeprowadził część prac już w toku postępowania sądowego, znając stanowisko M. P..

Sąd Rejonowy nie naruszył również przepisów art. 199 k.c. i 206 k.c. W sposób prawidłowy dokonano oceny zakresu prac wykonanych przez pozwanego, jako stanowiących ingerencję w części wspólne budynku. Również w tym zakresie Sąd szczegółowo wyjaśnił podstawę takiego ustalenia i jego konsekwencje. Powołane w apelacji orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2002 roku sygn. akt III CZP 18/2002 dotyczyło innego stanu faktycznego.

Nieskuteczny okazał się także zarzut naruszenia przepisu art. 8 ust. 1 Ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali . Pozwany w toku sprawy podnosił zarzut nieważności umowy sprzedaży zawartej przez powódkę w dniu 7 kwietnia 1997 roku, co najmniej w części w jakiej przenosi na własność M. P. odrębną własność pomieszczenia przynależnego do lokalu nr (...), z uwagi na to że nie zawierała ona jakiegokolwiek opisu położenia pomieszczenia przynależnego a wyłącznie błędną powierzchnię. Z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy wynika, że w dacie sprzedaży mieszkań każdy z nabywców wiedział jaką piwnicę nabywa. W umowach wskazywano wprawdzie błędne powierzchnie pomieszczeń, lecz nie było takiej sytuacji by powierzchnie piwnic w aktach notarialnych powtarzały się. Zatem w dacie nabywania lokali pomieszczenia przynależne były zidentyfikowane, każdy nabywał użytkowaną przez siebie piwnicę. Wobec tego nie sposób uznać, jak chce tego apelujący, że umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu nie zawierała wymaganych prawem elementów.

Wobec powyższego należy uznać, że ustalenia Sądu Rejonowego w Gorlicach są prawidłowe, Sąd Okręgowy je w całości podziela, podobnie jak argumentację prawną przedstawioną w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego znajduje oparcie w przepisie art. 98 k.p.c. Apelacja pozwanego okazała się bezskuteczna, dlatego zasądzono od niego na rzecz powódki kwotę 90 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.