Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Nowy Sączu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Maria Tokarz

Protokolant: prot. sąd. Daria Burny

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2018 r. w Nowym Sączu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko I. P.

o ochronę dóbr osobistych i zapłatę

I. oddala powództwo w całości,

II. przyznaje ze środków Skarbu Państwa-kasy Sądu Okręgowego w Nowym Sączu r.pr P. Ś. kwotę 3.394,80 zł ( trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt cztery złote i osiemdziesiąt groszy) w tym 634,80 zł (sześćset trzydzieści cztery złote i osiemdziesiąt groszy) podatku VAT tytułem pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu,

III.zasądza od powoda J. P. na rzecz pozwanej I. P. kwotę 3.394,80 zł ( trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt cztery złote i osiemdziesiąt groszy) w tym 634,80 zł (sześćset trzydzieści cztery złote i osiemdziesiąt groszy) podatku VAT tytułem pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu przez adw. P. O.,

IV.zasądza od powoda J. P. na rzecz pozwanej I. P. kwotę 143 zł ( sto czterdzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSO Maria Tokarz

Sygn. akt I C 177/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24.10.2018 roku

W ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu powód J. P. domagał się zasądzenia od pozwanej I. P. na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 6.000 zł z tytułu cierpień fizycznych i psychicznych spowodowanych przez nią w dniu 13.07.2015 roku, zasądzenie od pozwanej I. P. na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 6.000 zł z tytułu cierpień fizycznych i psychicznych spowodowanych przez nią w dniu 19.07.2015 roku, zasądzenie od pozwanej I. P. na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 8.000 zł za naruszenie czci, godności i nietykalności mieszkania, zasądzenie od pozwanej I. P. kwoty 1.000 na cel społeczny tj. pomoc bezdomnym jakiej udziela Organizacja (...) o nr KRS (...). Towarzystwo Pomocy im. św. Brata A., zasądzania od pozwanej I. P. na jego rzecz kwoty 500 zł tytułem odszkodowania za zniszczony telefon, zobowiązania pozwanej do zamieszczenia w gazecie (...) ogłoszenia o następującej treści: „Przepraszam Pana J. P. za moje niezgodne z prawem zachowania wobec niego w dniach 13 i 19 lipca 2015 roku”. (k. 2, k. 41-43, k. 112, k. 165, k. 193-194, k. 225)

Uzasadniając swoje żądanie powód podniósł, że w dniu 13.07.2015 roku w mieszkaniu przy ul. (...) w R., doszło do kłótni między nim a pozwaną -jego ciotką, która na jego słowa, że do domu nie wchodzi się w butach, zareagowała obrażając go wyzwiskami i groźbami, twierdziła, że powoda „wsadzi”. Powód wyprosił pozwaną z mieszkania. Pozwana nie zastosowała się jednak do jego żądań, eskalując wyzwiska. Ponadto zaczęła powoda kapać po podudziach. Do pozwanej przyłączył się ojciec powoda-B. P.-który zaatakował powoda od tyłu i zaczął go dusić. Pozwana w dalszym ciągu kopała powoda, szarpała go i biła po głowie. Powód bronił się rękami, w obronie chwycił kopiącą pozwaną za kostki. W wyniku zdarzenia powód doznał urazów szyi i głowy, a pozwana -na skutek samoobrony powoda- doznała złamania nogi. Powód podał, że w dniu 19.07.2015 roku pozwana znowu weszła do mieszkania przy ul. (...) w R., ponieważ drzwi nie były zamknięte na klucz. W tym czasie powód gotował wodę. Pozwana chciała zrobić sobie kawę, korzystając z nienależących do niej produktów. Powód zabrał pojemniki z kawą do swojego pokoju. Wyprosił też pozwaną ze swojego mieszkania. Pozwana nie była w nim zameldowana. Pozwana w odpowiedzi na to zaczęła wyzywać powoda oraz wyciągnęła gaz łzawiący i spryskała nim powoda. Zaczęła go też szarpać. Wtedy pozwana uszkodziła jego telefon Samsung koloru białego oraz podkoszulek. Po zdarzeniach z dnia 13 i 19.07.2015 roku pozwana nękała powoda słownie wokół bloku wskazując, że powód to „ćpun”. W czerwcu 2017 roku powód wymeldował się z mieszkania i został bezdomny, m.in. na skutek stosowanej wobec niego przemocy i by nie doszło do powtórzenia traumatycznych zdarzeń z 2015 roku. Powód zaznaczył, że dochodzi odszkodowania na podstawie art. 415 k.c. wynikającego z uszkodzenia telefonu oraz zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 445 k.c. w zw. z art. 448 k.c. Jako podstawę żądania zasądzenia kwoty 1000 zł na cel społeczny powód wskazał art. 448 k.c. Zarówno wyrządzona powodowi szkoda w mieniu jak i doznana przez niego krzywda są efektem zawinionego działania pozwanej. Jej zachowania tj. kopanie, szarpanie, bicie, stosowanie gazu łzawiącego, wyzywanie powoda były bezprawne. Niesprowokowane przez powoda działania pozwanej naruszające jego nietykalność cielesną i dobra osobiste stanowiły działanie bezprawne, celowe i świadome pozwanej. Przeciętna dorosła osoba działająca racjonalnie winna mieć świadomość, że wtargnięcie do czyjegoś mieszkania, niezatasowanie się do prośby jego opuszczania, wyzwiska i przemoc fizyczna stosowna wobec osoby zameldowanej na pobyt stały są działaniami bezprawnymi i nieakceptowalnymi w społeczeństwie, naruszającymi prawa powoda do bezpiecznego zamieszkiwania. Podczas zdarzenia z dnia 13.07.2015 roku powód doznał obrażeń szyi i głowy. Do obrażeń tych przyczyniła się pozwana, szarpiąc powoda, gdy ten był duszony od tyłu. Chociaż obrażania spowodowane przez pozwaną w dniu 19.07.2015 roku były mniej dotkliwe niż te wywołane 13.07.2015 roku, to jednak powód doznał bólu wynikającego z użycia gazu łzawiącego. Doznał podrażnienia i bólu oczu. Powód uwypuklił też uporczywe trwające od 13.07.2015 roku nękanie go przez pozwaną słownie wokół bloku, w którym mieszkał. Podał, że to wywołało u niego dodatkowy uraz psychiczny. Naruszone dobra osobiste powoda w postaci czci, mieszkania stanowią dobra o szczególnym znaczeniu. Powód wskazał też na nastawienia pozwanej do popełnionych przez nią czynów. Działanie pozwanej nie było jednorazowe. W dniu 19.07.2015 roku pozwana miała przy sobie gaz łzawiący, z czego można wywodzić, że zakładała użycie go na powodzie. Powód podkreślił, że ataki pozwanej miały miejsce w jego domu, czyli w miejscu, w którym każdy człowiek chce mieć poczucie bezpieczeństwa. Ataki pozwanej miały szczególnie przykry skutek. Oprócz wyzwisk, bólu i upokorzeń powód został pozbawiony poczucia bezpieczeństwa. Powód poniósł dodatkowe cierpienia psychiczne, gdyż wyzwiska i przemoc wywołała osoba z rodziny. Według powoda działania pozwanej były niesprowokowane, to pozwana zachowywała się w sposób szczególnie agresywny.

Pozwana w odpowiedzi na pozew (k. 73-79 i k.84-86, k. 112, k. 165 i k. 202, k. 225) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozwana całkowicie zaprzeczyła okolicznościom przedstawionym w pozwie. Pozwana podała, że zdarzenie z dnia 13.07.2015 roku było przedmiotem postępowania karnego, które zakończyło się wydaniem przeciwko powodowi wyroku karnego skazującego za popełnienie występku z art. 191 par 1 k.k. Orzeczenie to jest prawomocne i wiąże sąd cywilny na mocy art. 11 k.p.c. Powód do dnia dzisiejszego nie wykonał prawomocnego wyroku, w związku z czym toczy się przeciwko niemu postępowanie komornicze oraz toczyła sprawa o zmianę wykonania kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności. Jak wynika z wyroku karnego zdarzenia z dnia 13.07.2015 roku kształtowały się w sposób odmienny od tego przedstawionego przez powoda. Sąd karny w całości dał wiarę zeznaniom pozwanej, natomiast odrzucił twierdzenia powoda, na których oparł on swoje powództwo w tej sprawie. W postępowaniu karnym zostało prawomocnie ustalone, iż to powód swym bezprawnym i zawinionym zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa i wyrządził pozwanej szkodę. Pozwana przedstawiła też inny niż poddany przez powoda przebieg zdarzenia z dnia 19.07.2015 roku. Pozwana zaprzeczyła aby wtargnęła w tym dniu do mieszkania ojca powoda. Udała się tam na prośbę B. P., bo sprawowała nad nim opiekę i posiadała upoważnienie do wejścia do mieszkania i odbioru renty. Przyniosła mu leki. W dniu 19.07.2015 roku to pozwana była ofiarą kolejnego ataku ze strony powoda, który ją pobił, ponieważ zrobiła sobie kawę w mieszkaniu brata. Powód zaczął wulgarnie wyzywać pozwaną. Zabrał kubki z kawą i rzucił się na pozwaną, popychając ją na wieszak. Pozwana z racji unieruchomienia nogi po zdarzeniu z dnia 13.07.2015 roku, upadła na ziemię i próbowała odstraszyć powoda pojemnikiem z gazem łzawiącym. Nie udało się go jednak użyć w taki sposób by powstrzymać powoda. Pozwana zaznaczyła, że w kolejnych dniach powód znowu ją atakował. Pozwana podważyła zdjęcia obrażeń powoda. Jej zdaniem są one nieczytelne, nie widać postaci, która miałaby doznać obrażeń. Pozwana podała też, że nie sposób jej przypisać obrażeń na ciele powoda, bo niewykluczone, że spowodował je B. P., który starał się pomóc pozwanej i odciągał powoda od niej. Pozwana zaprzeczyła aby kopała powoda, bo miała w tym czasie złożony gips. W tej sytuacji to pozwana była całkowicie bezbronna i nie mogła atakować powoda. Pozwana podkreśliła, że powód nadużywa alkoholu, był agresywny w stosunku do swoich rodziców, pozostawał w stałym konflikcie z ojcem oraz pozwaną od 2012 roku, tj. od momentu złożenia przez nią obciążających go zeznań w sprawie dotyczącej znęcania się powoda nad rodzicami. Zdaniem pozwanej niniejsza sprawa jest próbą odwetu powoda za tamte wydarzenia oraz stanowi o eskalacji konfliktu między stronami. Wszelkie twierdzenia powoda są wykreowane na potrzeby tego procesu. Pozwana zaprzeczyła aby uszkodziła telefon powoda, zakwestionowała jego wartość. Powód nie przedstawił dowodu zakupu telefonu, nigdy wcześniej nie zgłaszał uszkodzenia telefonu. Faktycznie telefon ten zakupił w Niemczech za 10 euro w stanie uszkodzonym, lub sam go sobie uszkodził. Pozwana nigdy nie widziała telefonu powoda, ani go nie dotykała. Pozwana podała, że nie nazywała powoda „ćpunem” lub w inny sposób zniesławiający go. Do pozwanej docierały informacje, że powód zachowuje się w niewłaściwy sposób, jest agresywny, nadpobudliwy jakby znajdował się pod wpływem środków odurzających. Zdaniem pozwanej powód w niejednoznaczny sposób podaje podstawę swojego roszczenia. Nie jest jasnym czy domaga się ochrony dóbr osobistych i w związku z tym zadośćuczynienia, zamieszczenia przeprosin i zasądzenia kwoty na cel społeczny czy też roszczenie o zadośćuczynienie opiera na zawinionych działaniach pozwanej dotyczących zarzucanego pobicia powoda przez pozwaną.

Pismem z dnia 10.01.2018 roku (k. 224) pozwana przedstawiła spis kosztów, domagając się zwrotu od powoda na jej rzecz kwoty 450 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód J. P. jest bratankiem pozwanej I. P.. W 2015 roku powód mieszkał wraz z chorym na nowotwór krtani ojcem B. P. w mieszkaniu przy ul. (...) w R.. Był tam zameldowany na pobyt stały. J. P. w 2009 roku wrócił z USA. Od początku sprawiał w Polsce kłopoty. Nadużywał alkoholu, znęcał się fizycznie i psychicznie nad rodzicami B. P. i D. P.. W związku z awanturami domowymi często interweniowała policja, rodziców powoda objęto procedurą niebieskiej karty, a jako sprawcę przemocy wskazano powoda. W związku z leczeniem alkoholizmu powód podejmował terapię AA. Dwukrotnie przebywał w Szpitalu w N. na Oddziale (...). Były to pobyty w formie terapii zamkniętej. Korzystał też ze wsparcia psychologicznego i psychiatrycznego w R.. Okresowo utrzymywał abstynencję.

(dowód: dokumentacja medyczna od psychologa i psychiatry k. 36 i k. 200, zeznania świadka G. F. k. 165-166 0:18:51, pismo KP w R. k. 204, częściowo zeznania świadka D. P. k. 225-226, zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, częściowo zeznania powoda J. P. k. 226 00:51:54, w aktach II K 1161/15: protokół przesłuchania pozwanej I. P. k. 55)

Przeciwko powodowi toczyło się postępowanie karne o znęcanie się nad rodzicami, w którym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Targu z dnia 30.10.2012 roku do sygn. II K 505/12 został skazany za to, że w okresie od października 2009 roku do 12.01.2012 roku znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoimi rodzicami D. i B. P. w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których groził im zabójstwem, używał w stosunku do nich słów wulgarnych, szarpał, bił po całym ciele, popychał w szczególności w dniu 21.08.2011 roku przez ugryzienie B. P. w lewe ucho spowodował u niego ranę kąsaną skutkującą trwałym oszpeceniem oraz w dniu 9.01.2012 roku bijąc po całym ciele D. P. spowodował u niej obrażenia ciała w postaci podbiegnięcia krwawego w okolicy czołowo-skroniowej lewej, otarcia twarzy i podbiegnięcia krwawe obu podudzi z bolesnością. W toku tej sprawy zeznawała na niekorzyść powoda pozwana I. P. w dniu 6.08.2012 roku. Pozwana wskazywała na agresję fizyczną i słowną powoda względem rodziców, jego alkoholizm, bardzo gwałtowne zachowania, nieadekwatne do sytuacji.

Od tego czasu strony pozostawały w konflikcie, szczególnie negatywnie nastawiony do pozwanej był powód. Do kwietnia 2013 roku trzykrotnie naruszał nietykalność cielesną pozwanej. Pozwana nie inicjowała spraw karnych po tych zdarzeniach przeciwko powodowi, na prośbę brata B. P.. Powód nie pracował, pozostawał na utrzymaniu rodziców. Tylko B. P. pobierał rentę w kwocie około 900 zł miesięcznie. Powód pozostawał w otwartym konflikcie z ojcem, nierzadko dochodziło między nimi do przepychanek, ataków i kierowania gróźb względem siebie. Ociec powoda również nadużywał alkoholu.

(dowód: pismo KP w R. k. 204, zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, częściowo zeznania powoda J. P. k. 226 00:51:54, w aktach II K 1161/15: protokół przesłuchania pozwanej I. P. k. 55, protokół przesłuchania świadka D. D. (2) k. 60-61, w aktach II K 505/12: protokół przesłuchania pozwanej I. P. k.120-121, wyrok z dnia 30.10.2015 k. 135-136)

W maju 2015 roku do USA wyjechała matka powoda D. P.. Wcześniej upoważniła powoda reprezentowania jej osoby w sprawach sądowych i dotyczących mieszkania przy ul. (...) we Wspólnocie Mieszkaniowej oraz własnego konta bankowego. Opiekę nad schowanym B. P. przejęła pozwana. B. P. prosił siostrę o pomoc przy zakupach, załatwianiu formalności oraz pomoc w procesie leczenia. Powód nie opiekował się ojcem, pozostawał z nim w sporze.

(dowód: upoważnienie D. P. z dnia 3.01.2015 roku k. 197, oświadczenie D. P. z dnia 13.04.2015 roku k. 198, upoważnienie bankowe D. P. k. 199, częściowo zeznania świadka D. P. k. 225-226, zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, częściowo zeznania powoda J. P. k. 226 00:51:54, w aktach II K 1161/15: protokół przesłuchania pozwanej I. P. k. 55)

W dniu 13.07.2015 roku w godzinach popołudniowych około godz. 16 pozwana wróciła z B. P. do mieszkania w R. z K., po badaniach. B. P. czuł się w tym dniu źle, miał duszności. Powód przebywał wówczas w mieszkaniu. Pozwana wyłączyła gwiżdżący od dłuższego czasu czajnik. J. P. zaczął krzyczeć na pozwaną, żeby „ wypier… z jego mieszkania i nie zżarła jego jedzenia”. Chwycił pozwaną od tyłu i usiłował wypchnąć z mieszkania. Na pomoc pozwanej ruszczył B. P., który chwycił powoda od tyłu, starając się go odciągnąć od pozwanej. Między stronami wywiązała się kłótnia. Powód zarzucał pozwanej, że to przez nią został skazany w sprawie za znęcanie. Pozwana podawała natomiast, że to powód korzysta z jedzenia, które ona przynosi bratu-B. P.. Powód znowu chwycił za ręce pozwaną, lecz gdy zaczęła krzyczeć puścił ją. Pozwana usiadła na krześle przy stole i zaczęła porządkować dokumentacje medyczną brata. Powód znowu zaczął wykrzykiwać do pozwanej, szarpał ją i ściągnął z krzesła. Chwycił powódkę za prawą nogę w kostce i wykręcając ją ciągnął ku drzwiom do mieszkania. Pozwana krzyknęła z bólu, że powód złamał jej nogę, nazwała go „chuj..”. Wtedy dopiero powód puściał ją. Pozwana wezwała pogotowie oraz policję. Na policje zadzwonił też powód. Interweniująca policja zebrała informacje od stron, które wzajemnie się wyzywały i sporządziła notatkę policyjną. Powód nie zgłaszał wówczas uszkodzenia mienia-telefonu przez pozwaną.

(dowód: oświadczenie B. P. z dnia 15.09.2015 roku k. 108, zeznania świadka A. S. k. 113 0:17:16, zeznania świadka K. Ś. k. 13 0:24:24, pismo KP w R. k. 204, zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, w aktach II K 1161/15: protokół przesłuchania pozwanej I. P. k. 55, protokół przesłuchania świadka K. Ś. k. 60, protokół przesłuchania świadka A. S. k. 71-72)

Po szarpaninie pogotowie przewiozło pozwaną do szpitala, gdzie stwierdzono skręcenie stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem więzadła pobocznego piszczelowego oraz skręcenie stawu skokowo-goleniowego prawego. Pozwanej założono gips od kostki po pachwinę prawą. Po kilku dniach na prośbę pozwanej gips zamieniono jej na stabilizator. Koszty tej wymiany pozwana poniosła samodzielnie.

(dowód: zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, w aktach II K 1161/15: protokół przesłuchania pozwanej I. P. k. 55, w aktach 2 Ds. 1351/15: opinia sądowo-lekarska k. 14)

Również powód zgłosił się do lekarza. W dniu 13.07.2015 roku chirurg A. M. poddał go obdukcji lekarskiej, stwierdzając u niego podbiegnięcia krwawe na szyi, otarcia skóry.

(dowód: zaświadczenie lekarskie z dnia 17.07.2015 roku k. 32 i k. 35 i k. 45)

Po zdarzeniu z dnia 13.07.2015 roku powód na kilka dni wyjechał do K.. Po powrocie powód interweniował w Ośrodku Pomocy (...) w sekcji Spraw O. Przemocy w Rodzinie. Z jego inicjatywy wdrożono przeciwko pozwanej procedurę niebieskiej karty, powód przedstawiał siebie jako ofiarę pozwanej. Procedurę tą zamknięto po wyjaśnieniach pozwanej. W dniu 18.07.2015 roku powód zgłosił się na posterunku policji w R. celem złożenia zawiadomienia o popełnieniu przez pozwaną przestępstwa. Przeciwko pozwanej sprawy jednak nie zainicjowano.

(dowód: pismo KP w R. k. 204, w aktach II K 1161/15: protokół przesłuchania świadka D. D. (2) k. 60-61))

W dniu 19.07.2015 roku pozwana znowu przyszła do mieszkania brata. Chciała sprawdzić stan zdrowia B. P., przyniosła wykupione dla niego leki. Z uwagi na wcześniejsze agresywne zachowania powoda wyposażyła się w gaz łzawiący, który miała schowany w torebce. W mieszkaniu tym po powrocie z K. przebywał też powód. Pozwana chciała przygotować sobie w mieszkaniu brata kawę. Powód zabrał pojemniki z kawą i nie reagował na prośby ojca, aby je oddał. Doszło do wymiany zdań między stronami. Powód starał się wyrzucić pozwaną z mieszkania. Szarpał nią i przewrócił na wieszak w przedpokoju. Pozwana wyciągnęła gaz łzawiący i użyła go w stosunku do powoda. W oswobodzeniu się pomagał jej też niepełnosprawny brat B. P.. Po uwolnieniu się pozwana wyszła z mieszkania i zadzwoniła po policję. Powód nie podawał policji, aby doszło do uszkodzenia jego telefonu przez pozwaną.

(dowód: zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, w aktach II K 1161/15: protokół przesłuchania pozwanej I. P. k. 55)

Po zdarzeniu powód udał się do lekarza. Lekarz M. K. (1) nie stwierdził żadnych obrażeń wynikających z użycia gazu łzawiącego przeciwko niemu. Potwierdził występowanie u powoda zestarzałych blizn na tułowiu i szyi.

(dowód: zaświadczenie lekarskie z dnia 19.07.2015 roku k. 35 i k. 48, pismo KP w R. k. 204)

Po wydarzeniach z dnia 13 i 19.07.2015 roku B. P. pisemnie upoważnił pozwaną do odbierania w jego imieniu renty, wielokrotnego wchodzenia do jego mieszkania po odbiór rzeczy osobistych, żywności niezbędnych podczas pobytu w szpitalu, gdyż powód utrudniał jej dostęp do tych rzeczy. Gdy przychodziła do mieszkania brata pod jego nieobecność, powód wyrzucał ją, oskarżał o kradzież. B. P. dał też pozwanej klucze do mieszkania. B. P. zezwolił pozwanej na zabranie z jego mieszkania suszarki do bielizny, deski do prasowania, lustra łazienkowego z szafą, zlewozmywak, rzeźby i starych ubrań.

B. P. zmarł w październiku 2015 roku.

(dowód: zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, upoważnienie B. P. z dnia 25.08.2015 roku k. 88, upoważnienie B. P. z dnia 15.08.2015 roku k. 109, oświadczenie B. P. z dnia 28.09.2015 roku k. 110, częściowo zeznania świadka D. P. k. 225-226)

Powód posiadał telefon komórkowy marki S. (...) koloru białego, który otrzymał od S. W. (1). Telefon ten kolega powoda zakupił od mężczyzny narodowości romskiej w B.. Telefon ten był uszkodzony, nie można było wykonywać z niego połączeń, robić zdjęć, pisać. Dla kolegi powoda telefon ten był bezwartościowy dlatego podarował go powodowi.

(dowód: oświadczenie S. W. (1) k. 105, zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54)

Z zawiadomienia pozwanej w związku z uszkodzeniem jej ciała w dniu 13.07.2015 roku wszczęto przeciwko powodowi postępowanie karne.

W toku sprawy karnej powoda poddano badaniu psychiatrycznemu. Psychiatrzy nie stwierdzili u powoda zaburzeń psychotycznych, ani upośledzania umysłowego. Potwierdzili jednak występowanie u niego nieprawidłowej osobowości oraz uzależnienia od alkoholu. W dzieciństwie powód wykazywał objawy nerwicowe, w okresie szkolnym zaburzenia zachowania. Obecnie powód jest nadpobudliwy, drażliwy, skłonny do zachowani agresywnych, ma skłonności do przerzucania winy na otoczenie. Lekarz orzecznik ZUS stwierdził u powoda lekki stopień niepełnosprawności w związku z neuralgią, pogorszeniem słuchu, nawykowym zwichnięciem barku. Powód został pobity w 2013 roku i doznał uszkodzenia szczęki.

W toku sprawy karnej powód nie przyznał się do stawianych mu zarzutów. Kwestionował przebieg zdarzenia z dnia 13.07.2015 roku. Twierdził, że to pozwana wyzywała go wówczas wulgarnie.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Targu z dnia 28.04.2016 roku do sygn. II K 1161/15, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 11.08.2016 roku do sygn. akt II Ka 296/16 powód J. P. został skazany za to, że w dniu 13.07.2015 roku w miejscowości R., stosując przemoc względem I. P. polegającej na szarpaniu i wypychaniu, zrzucił ją z krzesła, a następnie ciągnąc za nogę zmuszał do opuszczenia lokalu, powodując w ten sposób u niej obrażania ciała w postaci skręcenia stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem więzadła pobocznego piszczelowego oraz skręcenia stawu skokowo-goleniowego prawego, powodując naruszanie czynności narządów na okres powyżej 7 dni tj. o występek z art. 191 par 1 k.k. i inne na karę 4 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 h w stosunku miesięcznym. W trybie art. 46 par 1 k.k. nakazano powodowi uiszczenie na rzecz pozwanej I. P. kwoty 350 zł tytułem odszkodowania i kwoty 1000 zł tytułem zadośćuczynienia.

(dowód: pismo KP w R. k. 204, protokół przesłuchania podejrzanego k. 33-34, zeznania świadka G. F. k. 165-166 0:18:51, częściowo zeznania świadka D. P. k. 225-226, w aktach II K 161/15: opinia sądowo-psychiatryczna k. 9, wyrok z dnia 28.04.2018 roku z uzasadnieniem k. 76-77 i k. 104-107, wyrok SO w Nowym Sączu z dnia 11.08.2016 roku k.150 z uzasadnieniem k. 153-160, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 190 )

Powód nie pogodził się z ustaleniami w/w wyroków skazujących. Cały czas twierdził, że to on był ofiarą, a pozwana osobą, która doprowadziła do sytuacji z dnia 13.07.2015 roku. Nie przystąpił do realizacji kary orzeczonej w/w wyrokami. Powoływał się na stopień niepełnosprawności, który ograniczał mu możliwości wykonania pracy na cele społeczne.

Postanowieniem z dnia 20.01.2017 roku do sygn. II Ko 1550/16 Sąd Rejonowy w Nowym Targu zarządził względem powoda wykonanie kary 60 dni zastępczej kary pozbawienia wolości za niewykonaną karę 4 miesięcy ograniczenia wolości orzeczoną wyrokiem z dnia II K 1161/15, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolości jest równy dwóm dniom kary ograniczenia wolości. Powód w toku tego postępowania oświadczył, że nie przystąpi do wykonania wyroku i nie naprawi szkody, bo to on jest ofiarą. Według Sądu Rejonowego w N.Targu powód nie wykazał przyczyn, które uniemożliwiałyby mu wykonanie kary ograniczenia wolności w tym okoliczności zdrowotnych. Samo orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu lekkim nie stanowiło przeszkody do wykonania pracy na cele społeczne. Według Sądu powód uchylał się w sposób świadomy i zamierzony od wykonania wyroku karnego w całości, kwestionując jego zasadność. Postanowienie to utrzymał w mocy Sąd Okręgowy w Nowym Sączu postanowieniem wydanym w dniu 20.03.2017 roku do sygn. II Kzw 34/17. Sąd Rejonowy w Nowym Targu postanowieniem z dnia 6.04.2017 roku sygn. akt II Ko 542/17 wstrzymał wykonanie kary zastępczej 60 dni pozbawienia wolości do czasu rozpoznania wniosku powoda po odroczenie wykonania tej kary.

Powód wystąpił też o ułaskawienie. Sąd Rejonowy w Nowym Targu postanowieniem z dnia 19.09.2017 roku do sygn. II Ko 674/17 negatywnie zaopiniował prośbę powoda. Wskazał na to, że powód nie przystąpił do wykonania kary z prawomocnego wyroku do sygn. II K 1161/15, mimo że został pouczony przez kuratora o skutkach uchylenia się od wykonania orzeczonej kary. Sąd przeanalizował postawę powoda sprzed jak i po wydanym wyroku skazującym. Podkreślił, że powód jest osobą konfliktową, wchodzi w konflikty z prawem, ciągle wyszukuje przeciwników i posiada negatywną ocenę w środowisku sąsiedzkim i rodzinnym. Postanowieniem z dnia 12.12.2017 roku Sąd Okręgowy w Nowym Sączu do sygn. II Ko 151/17 pozostawił prośbę powoda o ułaskawienie bez dalszego biegu z uwagi na negatywną opinie sądu pierwszej instancji.

Po zainicjowaniu niniejszej sprawy pozwana wystąpiła do komornika o wyegzekwowanie świadczeń orzeczonych na jej rzecz od powoda w wyroku do sygn. II K 1161/15. Wskazywała na to, że powód posiada majątek ruchomy tj. telewizor, komputer, kino domowe.

(dowód: pismo powoda z dnia 11.08.2016 roku k. 6, pismo powoda z dnia 13.01.2017 roku k. 11, pismo powoda z dnia 28.07.2017 roku k. 63-66, wydruki komputerowe k. 99-101, zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, w aktach II K 161/15: postanowienie z dnia 20.01.2017 roku k. 203-204, postanowienie z dnia 20.03.2017 roku k. 205-206, postanowienie z dnia 19.09.2017 roku do sygn. II ko 674/17 k. 224-225)

Powód posiada wykształcenie średnie, technik hotelarstwa, podejmował studia architektury, z których został wyrzucony.

Pozwana posiada wykształcenie średnie, technik obsługi ruchu turystycznego, jest osobą bezrobotna. Utrzymuje się z zasiłku okresowego w kwocie 317 zł przyznanego jej przez (...) w R.. Powód na portalach internetowych nadal obraża pozwaną, twierdząc, że dopuściła się matactwa, że go okradła. Pozwana po pouczeniu przez policjanta wytoczyła przeciwko powodowi sprawę cywilną, cofnęła jednak pozew, a sprawę umorzono.

(dowód: decyzja z dnia 17.05.2017 roku k. 60, wydruki komputerowe k. 222-223, zeznania pozwanej I. P. k. 226-227 1:23:54, częściowo zeznania powoda J. P. k. 226 00:51:54)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, których wiarygodność i autentyczność nie była kwestionowana, dokumentów zalegających w aktach II K 1161/15 i II K 505/12, aktach 2 Ds. 1351/15.

Zeznania świadków K. Ś. i A. S.-funkcjonariuszy policji interweniujących podczas zdarzenia z dnia 13.07.2015 roku Sąd uznał za wiarygodne, choć zważył, że świadkowie z uwagi na upływ czasu nie pamiętali szczegółów tych interwencji. Bardziej dokładnie zeznawali na potrzeby sprawy II K 1161/15. W toku sprawy karnej przesłuchano też świadka D. D. (2)-dzielnicowego. Jego zeznania były dla tut. Sądu również w pełni wiarygodne i dotyczyły procedur niebieskiej karty zainicjowanych przeciwko powodowi, jego zachowania względem rodziców.

Zeznania świadka G. F. Sąd uznał za wiarygodne. Świadek wykluczył aby brał udział w awanturach z udziałem stron. Etiologię konfliktu stron znał z opowiadań powoda, z którym uczęszczał na mitingi AA.

Zaznania świadka D. P. Sąd podzielił tylko częściowo. Świadek zeznawała w sposób pozbawiony obiektywizmu, faworyzując osobę powoda i zniekształcając niektóre okoliczności. Podkreślał swoją niechęć do pozwanej. Świadek nie był obserwatorem zdarzeń z dnia 23 i 19.07.2015 roku, a mimo to starał się przedstawić własną ocenę tych zdarzeń, na podstawie tego co usłyszał od powoda. Świadek niewiarygodnie podawał, że pozwana posiadała zakaz przychodzenia do mieszkania przy ul. (...) wydany przez policję. W aktach sprawy zalega informacja policji o częstych interwencjach w tym miejscu, zgłaszanych także przez pozwaną. W informacji tej nie ma żadnej wzmianki o zakazie opisywanym przez świadka.

Ustaleń w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 13 i 19.07.2015 roku Sąd dokonał na podstawie zeznań pozwanej złożonych do przedmiotowej sprawy jak też sprawy II 1161/15. Zeznania pozwanej w tych dwóch postępowaniach były zbieżne, nie były dotknięte sprzecznościami. Pozwana w sposób dokładny opisała sytuacje z w/w dni. Była w stanie opisać szczegóły poszczególnych zdarzeń. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jej zeznań.

Waloru takiego nie posiadły natomiast zeznania powoda, który w sposób odosobniony przedstawiał zdarzenia z dnia 13 i 19.07.2015 roku. Powód przedstawiał się jako ofiara pozwanej na potrzeby zajętego stanowiska procesowego. Ujawniony przez pozwaną przebieg wypadków w dniu 13 i 19.07.2015 roku wskazywał jednak na to, że to powód był osobą agresywną i atakującą, a pozwana ofiarą. Zeznania powoda w tym przedmiocie są odosobnione i sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności tym wynikającym z opisu czynu niezadowolonego ze sprawy karnej II K 1161/15, który z mocy art. 11 k.p.c. wiąże tut. Sąd w postępowaniu cywilnym. Nadto zeznania pozwanego są sprzeczne z wersją zaprezentowaną przez pozwaną, której Sąd dał pełną wiarę i oświadczeniem pisemnym B. P., który jako uczestnik zdarzeń z dnia 13 i 19.07.2015 roku dokładnie je opisał. Powód opisując przebieg wydarzeń z dnia 13 i 19.07.2015 roku zeznawał w sposób nielogiczny. Trudno uznać, by pozwana kopała powoda w dniu 13.07.2015 roku, gdy ten ciągnął ją za prawą nogę, przytrzymując nogę w kostce. Sąd podzielił tylko te zeznania powoda, w których opisał sytuację rodzinną, przyczyny konfliktu z pozwaną, bo w tej części jego zeznania korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd pominął dowód z karty informacyjnej leczenia szpitalnego powoda z k. 4, gdyż ostatecznie powód reprezentowany przez profesjonalnego pełn. dowodu tego nie podtrzymał-k. 226. Ponadto dowód ten dotyczył zdarzenia nie objętego tym postępowaniem.

W ustaleniach faktycznych pominięto też dowody z wydruków zdjęć fotograficznych z k. 46-47 przedłożonych przez powoda z uwagi na ich niską jakość, brak możliwości zweryfikowania osoby przedstawionej na zdjęciach.

Sąd oddalił wniosek dowodowy powoda z opinii biegłego psychologa na okoliczność rozstrojów psychicznych i cierpień fizycznych jakich doznał w wyniku zdarzeń 13.07.2015 roku i 19.07.2015 z k. 41/1. Przeprowadzenie tego dowodu nie miało znaczenia dla wyniku tego postępowania.

Sąd oddalił też wniosek dowodowy powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność spadku wartości telefonu na skutek jego uszkodzenia z k. 41/2. Przede wszystkim wniosek ten nie został dokładnie sprecyzowany. Nie wskazano specjalności biegłego, ani dokładnie modelu telefonu. Ponadto jak wynika z oświadczania świadka S. W. (1) telefon powoda, który miał zostać rzekomo uszkodzony nie miał żadnej wartości. Nie był do końca sprawny technicznie. Rozróżnienie pierwotnych uszkodzeń od tych, których rzekomo miała dokonać pozwana byłoby trudne do ustalenia. Dodatkowo na gruncie tej sprawy powód nie udowodnił, ażeby to pozwana dokonała zniszczenia jego telefonu, jego zeznania w tym przedmiocie jak wynika z powyższej części uzasadnienia Sąd uznał za niewiarygodne.

Sąd oddalił wniosek dowodowy powoda z nagrania dołączonego na płycie CD k.133 i 195, bowiem z nagrania tego nie wynika kto został nagrany, w jakich okolicznościach, w jakich datach. Ponadto nagrania te nie dotyczą zdarzeń objętych żądaniem pozwu.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanej dotyczące przesłuchania świadków M. K. (2) i S. W. (1) na okoliczność stanu telefonu powoda i ewentualnych uszkodzeń tego telefonu, które miały nastąpić w dniu 13.07.2015 i 19.07.2015 roku. Zeznania w/w świadków zdaniem Sądu nie wniosłyby do sprawy żadnych istotnych treści, ponadto przeprowadzenie tych dowodów z racji zamieszkiwania świadków za granicą wiązałoby się z przewłoką w postępowaniu. Przede wszystkim w/w osoby nie były uczestnikami zdarzeń z dnia 13.07 i 19.07.2015 roku z udziałem stron. S. W. (2) na potrzeby tej sprawy złożył oświadczenia co do stanu technicznego telefonu jaki darował powodowi. Treść tego dokumentu prywatnego nie była kwestionowana przez strony. Innych wiadomości świadkowie i tak nie posiadali.

Sąd nie przeprowadził dowodu z opinii psychiatrycznej powoda z akt II Ko 542/17, uznając przeprowadzenie tego dowodu za zbędne, w świetle opinii psychiatrycznej dotyczącej osoby powoda sporządzonej na potrzeby sprawy II K 1161/15.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu w całości.

Powód w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu domagał się zadośćuczynienia za obrażenia jakich doznał w wyniku zawinionego działania pozwanej w dniach 13.07.2015 roku i 19.07.2015 roku oraz odszkodowania za uszkodzony w dniu 19.07.2015 roku przez pozwaną telefon jak też ochrony dóbr osobistych w postaci czci, nienaruszalności mieszkania, których naruszenia dopuściła się pozwana w tych dniach.

Roszczenia powoda dotyczące odszkodowania za uszkodzony telefon i przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek działań pozwanej w dniach 13.07.2015 i 19.07.2015 roku znajdują oparcie w art. 415 k.c. w związku z art. 445 § 1 k.c. Natomiast ochrona dóbr osobistych wynika z art. 24 w związku z art. 448 k.c.

Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego są szkoda, czyn sprawczy noszący znamiona winy oraz związek przyczynowy pomiędzy tym czynem a szkodą. Wystąpienie z roszczeniem odszkodowawczym wymaga wykazania przez powoda istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności strony pozwanej. Zgodnie z artykułem 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje, dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa. Czyn sprawcy według art. 415 k.c., rodzi odpowiedzialność cywilną, gdy posiada pewne właściwości, cechy, zwane znamionami, odnoszące się do jego strony przedmiotowej i podmiotowej. Znamiona niewłaściwości postępowania od strony przedmiotowej określa się pojęciem bezprawności czynu, natomiast od strony podmiotowej określa się jako winę w znaczeniu subiektywnym. Bezprawność stanowi zatem przedmiotową cechę czynu sprawcy a oznacza ujemną ocenę porządku prawnego o zachowaniu się sprawcy szkody. Według ugruntowanego w doktrynie i judykaturze stanowiska, które podziela tut. Sąd, bezprawność w kontekście art. 415 k.c. polega nie tylko na przekroczeniu mierników i wzorców wynikających z wyraźnych przepisów, zwyczajów ale polega także na naruszeniu zasad współżycia społecznego (zob.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1999 r., II CKN 499/98, niepubl.; z dnia 13 czerwca 2001 r., II CKN 532/00, niepubl.; 13 lutego 2004 r., IV CK 40/03, niepubl.; z dnia 20 stycznia 2009 r., II CSK 423/08, niepubl.; z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 287/09, OSP 2012/1095; z dnia 17 lutego 2011 r., z dnia 6 grudnia 2012 r., I CSK 559/10, niepubl.; z dnia 1 maja 2012 r., IV CSK 579/11, niepubl.; z dnia 6 lutego 2014 r., I CSK 201/2013, niepubl.). Odnośnie przesłanki zawinienia wskazać należy, że na gruncie odpowiedzialności deliktowej winę interpretować należy jako swoistą zarzucalność bezprawnego zachowania. Bezprawność zachowania ma postać nagannej umyślności lub nieumyślności (lekkomyślności lub niedbalstwa), tj. takiego subiektywnego procesu decyzyjnego sprawcy, który doprowadza do celowego, zamierzonego i świadomego podjęcia zachowania, o którym sprawca wie, że jest ono bezprawne, albo co do którego może – i przy zachowaniu należytej staranności powinien – wiedzieć, że jest ono bezprawne (lub że istnieje realna możliwość, że takim się okaże). Zawinienie sprawcy oceniane jest z zobiektywizowanego punktu widzenia. Przy czym z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej każdy stopień winy, nawet przypadek culpa levissima uzasadnia nałożenie na sprawcę szkody obowiązku jej naprawienia ( tak SN w orzeczeniu z 10.10.1975r., ICR 656/75). Równocześnie związek przyczynowy między szkodą a zachowaniem osoby za nią odpowiedzialnej musi być rozumiany w sposób obowiązujący na gruncie prawa cywilnego, zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zatem jako normalny związek przyczynowy.

W przedmiotowej sprawie powód nie udowodnił bezprawności w działaniu pozwanej podczas zdarzeń z dnia 13 i 19.07.2015 roku, ani jej zawinienia. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w tej sprawie wykazało, że to powód dopuścił się naruszenia sprawności ciała pozwanej, doprowadził u niej w dniu 13.07.2015 roku do skręcenia stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem więzadła pobocznego piszczelowego oraz skręcenia stawu skokowo-goleniowego prawego.

Na potrzeby tego postępowania powód przyjął odmienną od przedstawianej przez pozwaną wersję zdarzania z dnia 13 i 19.07.2013 roku, dążąc do wykazania wyłącznej winy pozwanej w zainicjowaniu awantur w tych dniach, podczas których to ona doprowadziła do rozstroju jego zdrowia w dniu 13.07.2015 roku polegającego na zadrapaniach i siniakach, a w dniu 19.07.2015 roku polegającego na obrażeniach bólowych oczu po użyciu gazu łzawiącego. Sąd absolutnie, co szczegółowo wyjaśniono w części dotyczącej oceny materiału dowodowego nie podzielił wersji zdarzenia przedstawianej przez powoda, jako odosobnionej i mało logicznej. Ponadto przeciwko powodowi zapadł wyrok karny skazujący, go za występek z art. 191 kk, który z mocy art. 11 k.p.c. wiąże tut Sąd w postępowaniu cywilnym. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Targu z dnia 28.04.2016 roku do sygn. II K 1161/15, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 11.08.2016 roku do sygn. akt II Ka 296/16 powód J. P. został skazany za to, że w dniu 13.07.2015 roku w miejscowości R., stosując przemoc względem I. P. polegającej na szarpaniu i wypychaniu, zrzucił ją z krzesła, a następnie ciągnąc za nogę zmuszał do opuszczenia lokalu, powodując w ten sposób u niej obrażania ciała w postaci skręcenia stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem więzadła pobocznego piszczelowego oraz skręcenia stawu skokowo-goleniowego prawego, powodując naruszanie czynności narządów na okres powyżej 7 dni.

Powód na potrzeby tej sprawy, chcąc uzasadnić swoją szkodę, przedstawił obdukcję lekarską z dnia 13.07.2015 roku, z której wynika, że doznał zadrapań i podbiegnięć krwawych na szyi i karku. Powód nie udowodnił jednak w jakim mechanizmie powstały te obrażenia i kto ich dokonał. Trzeba bowiem podkreślić, że w dniu 13.07.2015 roku podczas trzykrotnego ataku powoda na pozwaną, w obronie pozwanej stawał B. P., który odciągał powoda od pozwanej, trzymając go właśnie za szyję. W przedstawionym przez pozwaną przebiegu wydarzeń nie wynika, żeby pozwana szarpała powoda za szyję, a tylko przy takiej obronie mogłaby zadać mu w/w obrażenia. To powód podchodził do pozwanej od tyłu, lub po zrzuceniu jej z krzesła i ciągnął ją za nogę. Pozwana -leżąca na ziemi - nie mogła zadać powodowi żadnych obrażeń. Dodatkowo z uwagi na aktywny atak powoda nawet jeśli to pozwana zadała mu w/w obrażenia, co zdaniem Sądu jest mocno wątpliwe-to działała w ramach obrony koniecznej, broniąc się przed silniejszym napastnikiem-powodem. Art. 423 k.c. stanowi natomiast, że kto działa w obronie koniecznej, odpierając bezpośredni i bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro własne lub innej osoby, ten nie jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną napastnikowi.

Co do wydarzeń z dnia 19.07.2015 roku również twierdzenia powoda nie zostały uwzględnione przez Sąd. To pozwana szczegółowo opisała jak wyglądało zajście w tym dniu, dlaczego użyła gazu łzawiącego i w jakich okolicznościach. W tym dniu to znowu powód okazał się osobą atakującą pozwaną, gdy przyszła do brata przynieść mu leki. Agresję powoda wywołało zrobienie sobie przez pozwaną kawy. Powód zareagował w sposób nadpobudliwy. Starał się pozwaną znowu wyrzucić z domu, popchnął ją na wieszak, nie zważając na to, że nie jest w pełni sprawa po zdarzeniu z dnia 13.07.2015 roku. Pozwana w obronie własnej użyła gazu łzawiącego, dzięki temu udało się jej zakończyć atak powoda i uciec. Również w tej sytuacji pozwana działa w obronie koniecznej, zatem występuje kontratyp, który uniemożliwia przypisanie jej bezprawności działania. Dodatkowo należy podkreślić, że podczas zdarzania z dnia 19.07.2015 roku powód nie doznał żadnej szkody fizycznej. Takowej nie stwierdził lekarz badający powoda zaraz po zdarzeniu.

Niezależnie od powyższego Sąd zważył okoliczności obu zdarzeń z udziałem stron. Do rozsierdzenia powoda doszło w związku z wizytami pozwanej w mieszkaniu jej brata. Wizyty te jednak nie miały na celu rozzłościć powoda, a wynikały z pomocy jakiej pozwana udzielała choremu bratu B. P. w procesie leczenia ostatniego stadium nowotworu, w sytuacji gdy nie miał on pomocy od nikogo innego. Powód był nieprzychylny ojcu i pozostawał z nim w otwartym konflikcie. Brat zezwalał pozwanej na przebywanie w swoim mieszkaniu. To powód jako osoba ze stwierdzonymi zaburzeniami psychicznymi -osobowością nieprawidłową jest bardzo nadpobudliwy i reaguje nieadekwatnie do sytuacji, co miało miejsce wielokrotnie nie tylko wobec osoby pozwanej. Powód nieprzychylnie nastawiony do pozwanej od 2012 roku, gdy złożyła w sprawie karnej obciążycie go zeznania, odreagowuje swoją niechęć na pozwanej w sposób nieodpowiedni i bardzo agresywny. W żadnym z w/w wypadków ani w dniu 13.07.2015 roku ani w dniu 19.07.2015 roku pozwana broniąc się przed fizyczną agresją powoda nie przekroczyła granic obrony koniecznie. Po doświadczeniach z dnia 13.07.2015 roku, obawiając się kolejnego ataku powoda pozwana wyposażyła się w gaz łzawiący.

Należy podkreślić, że powód lansuje się na ofiarę pozwanej, tymczasem to on przejawia agresję, nieustępliwość,mściowść.

Powód nie udowodnił również aby na skutek działań pozwanej uszkodzeniu uległ jego telefon. Powód podawał, że w dniu 19.07.2015 roku pozwana zaczęła go szarpać i uszkodziła jego telefon Samsung S5 koloru białego. Twierdzeń tych powód nie wykazał żadnym obiektywnym materiałem dowodowym, znowu poprzestając tylko na swoich gołosłownych zeznaniach. Przede wszystkim powód nie zgłosił interweniującej wtedy policji, że doszło do uszkodzenia jego mienia. Tą okoliczność wykluczyli przesłuchiwani świadkowie: A. S. i K. Ś.. Wątpliwe jest, aby powód jako osoba wysoce roszczeniowa nie zgłosił uszkodzenia telefonu zaraz po awanturze interweniującym policjantom. Ponadto jak wynika z przebiegu zdarzenia z dnia 19.07.2015 roku to nie pozwana była osobą atakującą, a powód. To on szarpał pozwaną. Jeśli doszło do jakichkolwiek uszkodzeń rzeczy materialnych to zostały one spowodowanej agresywną postawą powoda i pojęte przez pozwaną w akcie obrony własnej. Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że z materiału dowodowego tej sprawy- oświadczenia S. W. (1) z k. 105 wynika, że podarował on powodowi telefon w stanie uszkodzonym i niezdatnym do użytku. Powód nie udowodnił, by do uszkodzeń jego telefonu doszło w dniu 19.07.2015 roku, a stara się przypisać pozwanej odpowiedzialność za stan tego telefonu, który w momencie przekazania mu przez kolegę był uszkodzony. Dodatkowo należy podkreślić, że powód nie przedstawił szczegółów uszkodzenia tego telefonu, co całkowicie podważa jego twierdzenia w tym przedmiocie jak też wiarygodność.

Reasumując powód nie udowodnił przesłanek warunkujących przypisanie pozwanej odpowiedzialności z art. 415 k.c. za obrażenia i uszkodzenia jakich doznał w dniach 13 i 19.07.2015 roku, dlatego jego roszczenia o zapłatę 12.000 zł zadośćuczynienia i 500 zł odszkodowania Sąd oddalił.

Zgodnie z art. 23 k.c., dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Kodeks cywilny nie zawiera definicji dóbr osobistych, lecz ogranicza się do stwierdzenia, że dobrami osobistymi człowieka są w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska.

Art. 24 § 1 k.c. zawiera podstawową konstrukcję cywilnoprawnej ochrony dóbr osobistych, która opiera się na dwóch przesłankach: naruszeniu lub zagrożeniu dobra osobistego i domniemaniu bezprawności czynu naruszającego dobro osobiste.

W doktrynie i judykaturze dominuje pogląd, iż przy ocenie czy doszło do naruszenia dobra osobistego czy też nie decydujące znaczenie ma kryterium obiektywne tj. jaką reakcję naruszenie to wywołało ( lub przy zagrożeniu mogłoby wywołać ) w społeczeństwie, w szczególności czy dane zachowanie, biorąc pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie, mogło obiektywnie stać się podstawą do negatywnych odczuć po stronie pokrzywdzonego. Jednakże jednocześnie podkreśla się, iż nie można zupełnie pomijać subiektywnego odczucia osoby, która domaga się ochrony prawnej (por. wyrok s. apel. w Poznaniu z dnia 19.10 2005, I ACa 353/05, LEX nr 175202; wyrok SN z dnia 19.05.2004r. I CK 636/03, LEX nr 188474)

Przesłanka bezprawności działania ujmowana jest szeroko. Przyjmuje się, że bezprawnym jest każde działanie sprzeczne z normami prawa oraz z zasadami współżycia społecznego bez względu na winę lub świadomość naruszyciela. Ciężar dowodu braku bezprawności działania, spoczywa na osobie, której zarzucono naruszenie dobra osobistego.

W rozpatrywanej sprawie mając na uwadze przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, w oparciu o które domagał się udzielenia mu ochrony prawnej, Sąd uznał, iż pozwana nie naruszyła jego dóbr osobistych, czci, godności, nietykalności mieszkania podczas zdarzeń z dnia 13 i 19.07.2013 roku.

W w/w dniach z uwagi na konflikt panujący od wielu lat między stronami doszło między nimi do gwałtownej wymiany zdań. Przy czym poza użyciem przez pozwaną w dniu 13.07.2015 roku względem powoda słowa „chuj”, postępowanie dowodowe nie ujawniło rzeczywistej treści scysji stron. Interweniujący w dniu 13.07.2015 roku policjanci potwierdzili tylko, że strony wzywały się wulgarnie. Z uwagi na dynamikę zdarzenia, szarpaninę do jakiej doszło w ataku furii powoda trudno przypisać pozwanej naruszenie jego dóbr osobistych w postaci godności, czy czci przez użycie względem jego niezanurzalnych określeń. Ponadto powód nie był osobą bierną podczas tych zdarzeń, to on jej prowokował i stwarzał. Pozwana działa w ramach obrony koniecznej, która jest okolicznością wyłączjącą bezprawność czynu.

Podczas zdarzania z dnia 13.07.2015 roku pozwana nazwała powoda „chuj..”, po tym jak doznała obrażeń nogi. Stwierdzenie to zdaniem Sądu, kierując się wyznacznikami obiektywnymi nie naruszyło godności i czci powoda bowiem wiązało się tylko z podsumowaniem przez pozwaną sytuacji naruszenia jej nietykalności fizycznej przez powoda.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało, aby pozwana wyraziła się o powodzie wulgarnie ty „ćpunie”, ”alkoholiku” w okresie od 13 do 17.07.2015 roku. O powyższym rzekomym znieważaniu zeznawał tylko powód, który był dla Sądu osobą niewiarygodną. Zawnioskowany na tą okoliczność świadek G. F. zaprzeczył aby słyszał, ażeby pozwana negatywnie wypowiada się o powodzie. Wykluczył też aby był uczestnikiem zdarzeń w w/w okresie z udziałem stron postępowania.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd uznał również, że brak podstaw do przyjęcia, że pozwana naruszyła dobro osobiste powoda w postaci nienaruszalności -nietykalności mieszkania powoda. Nietykalność mieszkania jest dobrem osobistym wymienionym w katalogu z art. 23 k.c. Istotą tego dobra osobistego jest zapewnienie ochrony miru domowego, spokoju i bezpieczeństwa w ramach własnej nieruchomości. Nienaruszalność mieszkania stanowi jeden z przejawów szeroko pojętego prawa do prywatności. Wymienia go art. 50 Konstytucji RP. Naruszeniem nietykalności jest wtargniecie do mieszkania, niepokojenie domownika w obrębie mieszkania, czy utrudnianie takiej osobie korzystania z mieszkania (A. Szpunar, Zadośćuczynienie..., s. 119; postanowienie SN z dnia 18 października 1967 r., II CZ 92/67, OSP 1970, z. 2, poz. 36, z glosami Z. Radwańskiego, OSPiKA 1968, z. 10, poz. 208, S. Grzybowskiego, PiP 1968, z. 7, s. 179, i T. Bojarskiego, OSPiKA 1970, z. 2, poz. 36). W przedmiotowej sprawie pozwana nie wtargnęła samowolnie w dniach 13.07.2015 roku i 19.07.2015 roku do mieszkania brata powoda, w którym powód był zameldowany. Pozwana przebywała w tym mieszkaniu za zgodą jego właściciela tj. B. P.. Co więcej przyszła do tego mieszkania na wyłączną prośbę brata, aby mu pomóc, w trakcie leczenia specjalistycznego. Nie naruszyła dóbr osobistych powoda. Podkreślić należy, że pozwana nawet nie zaczepiała powoda, to on widząc pozwaną, której nie znosił wszczął z nią awanturę, starał się wyrzucić ją z mieszkania ojca, przy jego sprzeciwie. To on dopuścił się naruszenia chronionych prawem dóbr osobistych pozwanej w postaci zdrowia, podejmując reakcję nieadekwatną do sytuacji. To on zachowywał się agresywnie wobec pozwanej. Jego poczynań nie mogli okiełznać ani pozwana ani starający się jej pomoc w zainicjowanej przez powoda napaści- B. P..

Sąd nie mógł zaaprobować postępowania powoda, który w żaden sposób nie szanuje norm prawnych i społecznych, a następnie przeinaczając fakty, siebie prezentuje jako ofiarę, powołując się na naruszenie własnych praw-dóbr osobistych.

Mając na uwadze powyższe powództwo oddalono.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 kpc, który statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu (por. m.in. uchwała składu siedmiu sędziów SN – zasada prawna z dnia 23 czerwca 1951 r., C 67/51, OSN(C). Powód był osobą zwolnioną od kosztów sądowych w całości, korzystał ze pomocy pełn z urzędu-k.20. Również pozwana była reprezentowana przez pełn. z urzędu. Powód przegrał proces w całości. Koszty pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu stosownie do stawek wynikających z par 4 ust 3 w zw. z par 8 pkt 5 w zw 14 ust 1 pkt 2 z ROZPORZĄDZENIA MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2016.1715 z dnia 2016.10.18) wypłacono ze Skarbu Państwa w wysokości 3.394,80 zł (2400 zł + 360 zł+ podatek VAT). Zwolnienie od kosztów sądowych przyznane powodowi nie obejmowało jednak obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi procesowemu. Wobec wygrania przez pozwaną sprawy, powód pokryje koszty zastępstwa prawnego udzielonego pozwanej z urzędu według minimalnych stawek adwokackich w sprawach reprezentacji z urzędu tj. 3.394,80 zł. Pozwana na rozprawie w dniu 10.10.2018 roku (k.224) przedłożyła spis kosztów, domagając się zasądzania od powoda na jej rzecz kwoty 450 zł za przejazdy do sądu i kancelarii pełn. z urzędu, telefony do pełnomocnika. Zgodnie z art. 98 § 3 kpc do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zgodnie z art. 109 § 1 zd 1 k.p.c. roszczenie o zwrot kosztów wygasa, jeśli strona najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie złoży sądowi spisu kosztów albo nie zgłosi wniosku o przyznanie kosztów według norm przepisanych. Jak wynika wyraźnie z treści art. 109 k.p.c. pozwana powinna złożyć sądowi spis kosztów, obejmujący wyliczenie poszczególnych pozycji, które wchodzą w skład ogólnej sumy kosztów. Pozwana nie złożyła szczegółowego spisu. Spis kosztów przedłożony osobiście przez pozwaną był mało dokładny, a pozwana dopytywana o składowe wyliczonych kosztów nie potrafiła ich precyzyjnie przedstawić. Wskazała tylko na koszt biletów na dojazdy do N. z R. w kwocie 5.5 zł oraz koszty dojazdu autobusem do N. w kwocie 16.50 zł w jedną stronę. Sąd rozliczył zatem tylko koszty stawiennictwa pozwanej na rozprawach w Sądzie Rejonowym w Nowym Targu i związanych z przeglądaniem akt w czytelni, złożeniem pism procesowych tj. kwotę 77 zł (7 * 5.5 * 2) i koszty stawiennictwa pozwanej na rozprawach w Sądzie Okręgowym tj. kwotę 66 zł (2 rozprawy * 16,5 zł * 2)

Dopiero po zamknięciu rozprawy pozwana przedstawiała szczegółowe zestawienie w piśmie, które wypłynęło do Sądu już 15.10.2018 roku. Tymczasem jeśli strona działa przez adwokata czy radcę prawnego, sąd orzeka o kosztach tylko na wniosek złożony najpóźniej przed zamknięciem rozprawy. Po tym terminie wygasa roszczenie o zwrot kosztów. Sąd nie znalazł zatem podstaw do zasądzenia innych w/w kwot.

SSO Maria Tokarz